«سُبات» به معناى قطع کار و تعطیل کردن آن است که موجب آسایش و آرامش جسم و روان مى‏شود. [ نظرات / امتیازها ]

به شب خواب را داد یکتا خدا که یابید آرامش از آن، شما
بپوشاند با پرده تار شب عمل ‎های مردم سراپای، رب
به هنگام آرمیدن، بخش عظیمی از فعالیت‎های روحی و جسمی انسان تعطیل می ‎شود و در پرتو آن اعضای فرسوده بازسازی می‎شود. روح و جسم تقویت می‎گردد، نشاط تجدید می‎شود و سرانجام پس از رفع هر گونه خستگی و ناراحتی، آمادگی دوباره برای کار و تلاش و حضور جدی در عرصه اجتماع فراهم خواهد شد.
واقعیتی که در فرهنگ قرآن با واژه «سَبْت» یعنی قطع کوشش‎های جسمانی و روحانی بیان شده است.«و جعلنا نومکم سباتا»؛ ما خواب شما را مایه آرامش و آسایش قرار دادیم. (انبیاء /9).
در سخنی دیگر، پروردگار حکیم به حقیقتی شگرف اشاره می‎کند، از تحویل و تحول در روح آدمی به هنگام خواب خبر می‎دهد، و می‎فرماید: «الله یتو فی الانفس حین موتها و التّی لَمْ تَمُتْ فی مَنامِها....»
خداوند تمامی روح‎ها را موقع مرگ باز می‎ستاند و هم‎چتین روحی را که در موقع خواب نمرده است، قبض می‎کند ، آن گاه روحی که مرگ بر او واجب کرده است نگاه می‎دارد و دیگر روح‎ها را ـ تا هنگامی معین به سوی دنیاـ باز می‎فرستد، حادثه‎ای که در آن نشانه‎های قدرت خداوندی برای صاحبان خرد و اندیشه به چشم می‎خورد.
پیشوایان معصوم ـ علیه السّلام ـ با اشاره به سخنان پروردگار، خواب را برادر مرگ دانسته‎اندو موجب راحتی از درد، آسایش تن و آرامش اندیشه و روان بیان کرده‎اند
با این تفاوت که مرگ «خواب شدید و بزرگ» معرفی شده است و در خواب انسان به سفری که رفته و ااکنون -پس از بیداری- باز می‎گردد، توجهی ندارد، اما در مرگ این سفر برای او و اطرافیان روشن است.
هر چیز که هست ترک باید کرد
وز ترک اساس برگ می‎باید کرد
در ترک تعلق از بدن راحت‎هاست
از خواب قیاس مرگ می‎باید کرد [ نظرات / امتیازها ]