((آنھا بر تختھاى زیباى بھشتى تکیه کرده ، و به آن مناظر زیبا و آنھمه نعمت نظر مى کنند و لذت مى برند))(على الا رائک ینظرون ) .
((ارائک )) جمع ((اریکه )) به معنى تختھاى زیباى سلطنتى است ، و یا تختھاى پر زینتى که در ((حجله گاه )) مى نھند، و در اینجا اشاره به تختھاى بسیار زیباى بھشتى است که نیکان بر آن تکیه مى کنند .
بعضى معتقدند که اصل این کلمه فارسى است و از ((ارگ )) به معنى کاخ سلطنتى گرفته شده است (این واژه به معنى قلعه اى که درون شھر بوده باشد نیز آمده و از آنجا که قلعه درون شھر غالبا مخصوص شاھان است به آن اطلاق شده ) .
بعضى دیگر ((ارائک )) را مفرد و از واژه فارسى ((اراک )) یا ((ارایک )) دانسته اند که به معنى تخت پادشاھى است ، سپس به معنى ((پایتخت )) و یا استانى که پایتخت در آن است اطلاق شده ، و ((عراق )) را معرب ((اراک )) مى دانند که به معنى چنین استانى است و مى گویند لفظ ((ارایک )) به معنى بارگاه و تخت سلطنتى در ((اوستا)) نیز آمده است .
در حالى که بعضى از علماى لغت عرب ریشه آن را عربى مى دانند، و معتقدند از واژه ((اراک )) که نام درخت معروفى است و با آن تخت و سایبان درست مى کردند گرفته شده .
ولى آنچه از موارد استعمال این کلمه در قرآن مجید استفاده مى شود این است که به ھمان معنى تختھاى زیبا و مزین است که صاحبان نعمت و قدرت از آن استفاده مى کنند .
در تعبیر ((ینظرون )) (نگاه مى کنند) که به صورت سربسته بیان شده نمى فرماید به چه مى نگرند؟ تا مفھوم وسیع و گسترده اى داشته باشد، آرى آنھا به لطف خدا مى نگرند، به جمال بى مثال او، به انواع نعمتھاى بھشتى ، و به زیباییھاى خیره کننده اى که در بھشت برین است مى نگرند، چرا که یکى از مھمترین لذات انسانى ((لذت دید و نگاه )) است .
[ نظرات / امتیازها ]