1 ـ رهنمود الهى به پیامبر(ص)، در اتکاى آن حضرت بر خداوند یکتا و اندوهگین نبودن بر حق ناپذیرى و روى گردانى منافقان
فإن تولوا فقل حسبى اللّه ... علیه توکلت
2 ـ دلجویى خداوند از پیامبر(ص)، در قبال حق ستیزى و روى گردانى منافقان
فإن تولوا فقل حسبى اللّه
3 ـ لزوم اتکاى مبلغان الهى بر خداوند و نگران نبودن بر حق ناپذیرى گمراهان، پس از اتمام حجت بر آنان
فإن تولوا فقل حسبى اللّه ... علیه توکلت
4 ـ توجّه به یکتایى خداوند در الوهیت، زمینه ساز اتکا و توکل بر او
حسبى اللّه لا إله إلا هو علیه توکلت
5 ـ اشتیاق شدید پیامبر(ص) به هدایت مردم، نشأت یافته از رحمت و رأفت آن حضرت بود، نه معلول نیاز او به آنان.
حریص علیکم ... فإن تولوا فقل حسبى اللّه ... علیه توکلت
در آیه قبل سخن از اشتیاق شدید پیامبر(ص) به میان آمد و خداوند براى نفى پندار غلط گمراهان ـ که ممکن بود تلاش پیامبر (ص) را ناشى از احتیاج به مردم تلقى کنند ـ در این آیه مى فرماید: روى گردانى گمراهان، زیانى به پیامبر(ص) نمى رساند، چه اینکه او متکى به خداست.
6 ـ خدا، تنها محور اتکا و توکل مردان الهى
فقل حسبى اللّه لا إله إلا هو علیه توکلت
7 ـ خداوند، براى حمایت انسان و کفایت امور او، کافى است.
فقل حسبى اللّه
8 ـ عرش (مرکز اداره هستى) تنها تحت ربوبیت و مدیریت خداوند یکتاست.
لا إله إلا هو ... و هو رب العرش العظیم
9 ـ ربوبیت مطلق الهى بر نظام هستى، مقتضى اتکال انسان به خدا و پرهیز از اتکا بر غیر او
حسبى اللّه ... علیه توکلت و هو رب العرش العظیم
10 ـ خدا، مالک عرش عظیم (مرکز اداره هستى) است.
هو رب العرش العظیم
برداشت فوق بر این اساس است که «رب» به معناى «مالک» باشد.
11 ـ خداوند، داراى قدرتى بى چون و چرا و حاکمیتى بى بدیل، بر مجموعه هستى
هو رب العرش العظیم
لزوم اتکا داشتن بر خدا ـ به دلیل ربوبیت او ـ نشانگر این است که حکم و اراده اش، همواره بر کل هستى نافذ است.
12 ـ مجموعه نظام هستى، داراى روندى تکاملى*
رب العرش العظیم
با توجّه به معناى «رب» که مستلزم رشد دادن و تکامل بخشیدن به موضوعى است که مورد ربوبیت قرار گرفته و نیز با توجّه به اینکه «عرش عظیم» به معناى مرکز اداره هستى است، برداشت فوق استفاده مى شود.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

در آیه‏ى قبل، سخن از رأفت ودلسوزى پیامبر بود، در این آیه مى‏فرماید: مبادا کسى خیال کند که سوز، تلاش و رأفت آن حضرت به مردم به خاطر نیازِ به مردم بوده است، زیرا اگر همه‏ى مردم از او اعراض کنند، خدا با اوست. همان گونه که اگر همه‏ى مردم رو به خورشید کنند یا پشت به آن، هیچ اثرى در خورشید ندارد.
امام صادق‏علیه السلام فرمود: مراد از «عرش عظیم»، «مُلک عظیم» است. [1]
خدایى که نظام عظیم هستى را حفظ وتدبیر مى‏کند، انسان کوچکى را نیز مى‏تواند تحت الطاف خویش نگهدارى کند.
امام حسین‏علیه السلام در دعاى عرفه خطاب به خداوند عرض مى‏کند:
«ماذا وَجَد مَن فَقدک و ماذا فَقَد مَن وجدک؟» هر که تو را ندارد، چه دارد؟ و هر که تو را دارد، چه ندارد؟

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]