مالکیت دو نوع است: حقیقی و اعتباری. در این جا آن‌ چه به خداوند تعلق می گیرد مالکیت حقیقی است نه اعتباری، چون ملک اعتبارى با بطلان اعتبار، باطل مى ‏شود، یک مال ما دام مال من است که نفروشم و به ارث ندهم و بعد از فروختن اعتبار ملکیت من باطل مى ‏شود و معلوم است که مالکیت خداى تعالى نسبت به عالم باطل شدنى نیست.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

«مالک» اسم فاعل از مِلک (به کسره میم) است، و اما مَلِک (به فتحه میم و کسره لام)، صفت مشبهه از مُلک (به ضم میم) است به معنای سلطنت و نیروی اداره نظام قومی، و مالکیت و تدبیر امور قوم، نه مالکیت خود قوم. به عبارتی دیگر ملک، مالک مردم نیست، بلکه مالک امر و نهی و حکومت در آنان است.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

یکی از افکاری که از مغرب زمین به حریم اندیشه ناب توحیدی مسلمانان و موحدان نفوذ کرده، این است که اعتماد به نفس از فضایل است و باید دیگران را به آن ترغیب کرد؛ در حالی که اسلام هرگز اعتماد به نفس را تأیید نکرده است؛ زیرا انسانی که مالک هیچ شأنی از شئون خود نیست: «لا یملک لنفسه نفعاً ولا ضرا ولا موتاً ولا حیاةً ولا نشوراً»[1] چگونه می تواند بر خود تکیه کند؟
آنچه از نظر اسلام فضیلت به شمار می رود و دین به آن بها می دهد اعتماد و توکل بر خداست، چنانکه حضرت امام جواد (علیه السلام) فرمودند: «الثقة بالله تعالی ثمن لکل غال وسُلَّم إلی کل عال»[2]؛ اعتماد به خدا بهای هر کالای گرانبها و نردبان صعود به هر درجه بلندی است. تکیه گاه مؤمن، قدرت بی کران و مستقل خدای سبحان است، نه قدرت خودش و نه قدرت دیگران.
اما اعتماد به نفس یا اعتماد به دیگران از نظر اسلام رذیلت است؛ زیرا معنای اعتماد به نفس آن است که انسان به حول و قوّه خود اعتماد کند، در حالی که خدای سبحان در معرفی مؤمنان می فرماید: آنان در برابر تهاجم بیگانگان می گفتند: ﴿ حسبنا الله ونعم الوکیل ﴾[3]. آنان نمی گفتند قدرت نظامی و توان رزمی ما کافی است.
انسانی که در برابر خدا عاجز است و مالک چیزی نیست، باید بر خدا توکل کند نه بر نفس خود. امام سجاد (علیه السلام) در ابتدای دعای ابوحمزه به خدای سبحان عرض می کند: «من أین لی الخیر یا ربّ ولا یوجد إلاّ من عندک ومن أین لی النجاة ولا تُستطاع إلّا بک. لا الذی أحسن استغنی عن عونک ورحمتک ولا الذی أساء واجترء علیک ولم یُرضِک خرج عن قدرتک... ولولا أنت لم أدر ما انت»[4]؛ از کجا خیری توانم یافت؟ در صورتی که خیر جز نزد تو نیست و از کجا راه نجاتی خواهم جُست و حال آن که جز به لطف تو نجات میسر نیست... نه نیکوکاران از یاری و لطف و رحمتت بی نیازند و نه تبهکارانِ بی باک، از سلطه و قدرت تو بیرونند... اگر بر اثر هدایت تو نبود، نمی دانستم تو کیستی. [ نظرات / امتیازها ]

مالکیّت خداوند، حقیقى است و شامل احاطه و سلطنت است، ولى مالکیّت‏هاى اعتبارى، از سلطه‏ى مالک خارج مى‏شود و تحت سلطه‏ى واقعى او نیست. «مالک یوم الدین»
با آنکه خداوند مالک حقیقى همه چیز در همه وقت است، ولى مالکیّت او در روز قیامت و معاد جلوه‏ى دیگرى دارد؛
* در آن روز تمام واسطه‏ها واسباب نسبت به کفار قطع مى‏شوند. «تقطّعت بهم الاسباب»(31)
* نسبت‏ها و خویشاوندى‏ها نسبت به کفار از بین مى‏رود. «فلا انساب بینهم»(32)
* براى کفار مال و ثروت و فرزندان، سودى ندارند. «لاینفع مال و لابنون»(33)
* بستگان و نزدیکان نیز فایده‏اى نمى‏رسانند. «لن تنفعکم ارحامکم»(34)
* نه زبان کفار، اجازه عذر تراشى دارد و نه فکر آنها، فرصت تدبیر. تنها راه چاره لطف خداوند است که صاحب اختیار آن روز است.
لفظ «دین» در معانى گوناگون به کار رفته است:
الف: مجموعه‏ى قوانین آسمانى. «إنّ الدّین عنداللَّه الاسلام»(35)
ب: عمل و اطاعت. «للّه الدّین الخالص»(36)
ج: حساب و جزا. «مالک یوم الدّین»
«یوم الدّین» در قرآن به معناى روز قیامت است که روز کیفر و پاداش مى‏باشد. «یسئلون ایّان یوم الدّین»(37) مى‏پرسند روز قیامت چه وقت است؟
قرآن در مقام معرّفى این روز، مى‏فرماید: «ثم ما ادراک ما یوم الدّین . یوم لا تملک نفس شیئاً و الامر یومئذ للّه»(38) (اى پیامبر!) نمى‏دانى روز دین چه روزى است؟ روزى که هیچ کس براى کسى کارآیى ندارد وآن روز تنها حکم و فرمان با خداست.
«مالک یوم الدّین» نوعى انذار و هشدار است، ولى با قرار گرفتن در کنار آیه‏ى «الرّحمن الرّحیم» معلوم مى‏شود که بشارت و انذار باید در کنار هم باشند. نظیر آیه شریفه دیگر که مى‏فرماید: «نبّى‏ء عبادى انّى أنا الغفور الرّحیم . و أنّ عذابى هو العذاب الالیم»(39) به بندگانم خبر ده که من بسیار مهربان و آمرزنده‏ام، ولى عذاب و مجازات من نیز دردناک است. همچنین در آیه دیگر خود را چنین معرّفى مى‏کند: «قابل التَّوب شدید العقاب»(40) خداوند پذیرنده‏ى توبه مردمان وعقوبت کننده‏ى شدید گناهکاران است.
در اوّلین سوره‏ى قرآن، مالکیتَ خداوند عنوان شده است، «مالکِ یوم الدّین» و در آخرین سوره، مَلِکیت او. «ملک النّاس»

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

مالکیّت خداوند، حقیقى است و شامل احاطه و سلطنت است، ولى مالکیّت‏هاى اعتبارى، از سلطه‏ى مالک خارج مى‏شود و تحت سلطه‏ى واقعى او نیست. «مالک یوم الدین»
با آنکه خداوند مالک حقیقى همه چیز در همه وقت است، ولى مالکیّت او در روز قیامت و معاد جلوه‏ى دیگرى دارد [ نظرات / امتیازها ]

ظهور مالکیت خداوند برای همه بندگانش در روز قیامت است و در آن روز فقط حکم دین خدا جاری است [ نظرات / امتیازها ]

حضرت آیت الله بهجت(رحمة الله علیه) در هنگام نماز، یک نوبت این آیه ی قرآن را به صورت «مالک» ادا می فرمودند؛ و بار دیگر به شکل «ملک». به این صورت هر دو قرائت از این آیه ی کریمه را جمع می فرمودند. روح ایشان شاد، مرد شریفی بودند. [ نظرات / امتیازها ]

نویسنده ی «تفسیر کشّاف» پس از آنکه معنای «یوم الدّین» را «روز جزا» ذکر می کند؛ اضافه می فرمایند که:
«از همین روی در عربی گفته اند: «کما تَدین تُدان» یعنی: «چنان جزا می یابی که داده ای!» [ نظرات / امتیازها ]

بسم الحق
در سوره ی فاتحه خدا را بخاطر سه خصوصیت حمد و سپاس میگوییم.
یکی بخاطر رب بودن.دیگری بخاطر رحمتش.
و در آخر بخاطر برپایی روز جزا.چرا؟؟؟
زیرا در روز جزا که به حسابها رسیدگی میشود کفه ی ترازو به نفع مومنین میچربد.
همه ی اجحافها و ستم هایی که در دنیا بر علیه مومنین انجام میشود در روز جزا
بصورت پاداش یا ترفیع یا کفاره ی گناهان نمود می یابد.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]