(الله لا اله الا هو له الاسماء الحسنی ): (خدا که هیچ معبودی جز او نیست ونامهایی نیکو دارد)، این آیه نتیجه آیات قبلیست ، یعنی آن کسی که در آیات سابق درباره اش سخن گفتیم ، همان الله است که هیچ معبودی جز او نیست ، به هر حال او معبودحق است که عبادت منحصر و مقصور در اوست و چون عبادت ، همان اظهار حاجت درنزد معبود است ، پس از لوازم معبود بودن آنست که معبود، مالک عابد باشد و امر او راتدبیر کند و خدا رب همه چیز است و هیچ ربی جز او نیست . لذا تنها معبود هم اوست ، با این بیان آیات قبلی تعلیل (الله لا اله الا هو) خواهد بود، وشاید هم فراز دوم همین آیه علت آن باشد، به این بیان که عبادت یا به طمع خیری ازجانب معبود محقق می شود و یا از ترس عقاب و شری از ناحیه او و یا به جهت آنکه اوشایستگی عبادت و خضوع را دارد و خدای متعال مالک هر چیز و مقتدری است که به سختی وشدت عقاب می کند و همچنین او شایستگی عبادت و خضوع را دارد، چون واجد همه کمال و جمال و جلال است و تمام کمالات از او سرمنشاء می گیرد و همه نامهای نیکوتر از آن اوست و همچنانکه بارها گفتیم ، توضیح این عبارت آنست که همه معانی وصفیه کمالی از آن اوست ، منتها بدون هرگونه شائبه نقص یا عدم ، مثلا خدا قادراست ، اما قدرت او هرگز آمیخته با ضعف نمی گردد و عالم است ، لیکن به علمی که هرگزشائبه جهل در آن راه ندارد و هکذا در سایر صفات کمالیه . و اسماء او دلالت بر فیض او نسبت به بندگانش دارند، مثلا او هادی است ، یعنی بندگان را هدایت می کند، رحمن است یعنی بندگان را می بخشد و رزاق است یعنی به بندگان خود روزی می دهد. [ نظرات / امتیازها ]

از مجموع آیات فوق شناخت اجمالى نسبت به نازل کننده قرآن در ابعاد چهار گانه «خلقت» و «حکومت» و «مالکیت» و «علم» حاصل مى‏گردد.
و شاید به همین جهت است که در این آیه مى‏گوید: «او اللّه است همان خداوندى که معبودى جز او نیست براى او نامها و صفات نیک است» (اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‏).

«اسماء الحسنى» به معنى نامهاى نیک است و بدیهى است که همه نامهاى پروردگار نیک است ولى از آنجا که در میان اسماء و صفات خدا بعضى داراى اهمیت بیشترى است، به عنوان «اسماء حسنى» نامیده شده است. [ نظرات / امتیازها ]

اَللّٰهُ لاٰ إِلٰهَ إِلاّٰ هُوَ لَهُ اَلْأَسْمٰاءُ اَلْحُسْنىٰ به نظر مى آید: لفظ جلاله بیان است براى «ممن خلق» و الرحمن» که در آیات قبلى گذشت یعنى آفرینندۀ جهان و دارندۀ رحمت عالمگیر همان اللّٰه است که جز او معبودى نیست لَهُ اَلْأَسْمٰاءُ اَلْحُسْنىٰ استدلال است بر لاٰ إِلٰهَ إِلاّٰ هُوَ منظور از اسماء، حقائق و معانى آنهاست یعنى حقیقت علم، قدرت، رحمت حیات، شنوایى، بینایى، تدبیر، قیّومیت و امثال آن در ذات حق است و عین ذات حق است نه الفاظ و حروف آنها وانگهى «الحسنى» مؤنث احسن و نشان مى دهد که همۀ اسماء حق تعالى نیکوتر است و این مى رساند که همۀ آنها در درجه اعلى در ذات حقند «له» براى اختصاص است یعنى نامهاى نیکوتر و صفات عالیتر خاص اوست در مجمع البیان گوید: از پیغمبر صلى اللّٰه علیه و آله نقل شده: خدا را نود نه اسم هست هر کس آنها را بشمارد داخل بهشت مى شود: «قال ان للّٰه تعالى تسعة و تسعین اسما من احصاها دخل الجنة» این حدیث در آخر سورۀ اعراف گذشت، منظور از شمردن، ظاهرا دانستن معانى آنها و عمل و ایمان به آنهاست، راجع به اسماء حسنى در سورۀ اعراف ذیل آیۀ 180 و در آخر سورۀ اسراء به تفصیل سخن گفته ایم [ نظرات / امتیازها ]

«لاٰ إِلٰهَ إِلاّٰ هُوَ لَهُ اَلْأَسْمٰاءُ اَلْحُسْنىٰ » تمام نام هاى خداوند نیکوست؛ زیرا آنها بیانگر بهترین معانى و کامل ترین صفاتند به بخش «آیا نام هاى خداوند توقیفى است و یا قیاسى ؟»، در جلد سوم رجوع کنید خبر موسى علیه السّلام [ نظرات / امتیازها ]