«إنّ» جواب سوگندى است که تصوّر آن از آیات قبلى ناشى مىگردد. گویا بإ؛تظظت طرح سؤالات قبلى بشریّت را به محاکمه کشیده باشد و تردید آنان را دائر به وعده قیامت تقبیح مىکند سپس با قید سوگند مىگوید: «واللَّه إن یوم الفصل کان میقاتاً».
فصل»; یعنی، جداسازی دو چیز از یکدیگر به گونه ای که میان آن دو فاصله افتد. اطلاق این کلمه بر روز قیامت، به اعتبار روشن شدن حق از باطل و یا پایان دادن به اختلاف مردم و قضاوت در میان آنان است
برپایی قیامت و رفع اختلافات در آن، حتمی و تردیدناپذیر است.
مشخص بودن زمان برپایی قیامت ـ که کلمه «میقات» بر آن دلالت دارد ـ حاکی از قطعی بودن آن است.
فعل «کان» دلالت دارد که وقت قیامت از پیش مشخص بوده است. «میقات» گر چه اسم آلت است; ولی معنای «وقت» دارد; نظیر میعاد و میلاد که از اسم آلت بودن خارج شده و به معنای مصدر خود استعمال شده اند. متعلق میقات ـ به قرینه سیاق کلام ـ محشور شدن و مجازات دیدن است; یعنی، قیامت وقت مشخص شده برای این حوادث است.
صحنه داوری در قیامت، تهدیدی گریزناپذیر برای منکران معاد و شبهه افکنان در حقانیّت آن
[ نظرات / امتیازها ]