(ان الذین اجرموا کانوا من الذین امنوا یضحکون ):(بدرستی که کسانی که گنه کار بودند به مؤمنان می خندیدند) [ نظرات / امتیازها ]

إِن‌َّ الَّذِین‌َ أَجرَمُوا کانُوا مِن‌َ الَّذِین‌َ آمَنُوا یَضحَکُون‌َ (29)إِن‌َّ الَّذِین‌َ أَجرَمُوا: ‌به‌ درستی‌ ‌که‌ آنان‌ ‌که‌ مشرک‌ شدند و اجرام‌ صحف‌ اعمال‌ ‌را‌ ‌به‌ جرایم‌ شرک‌ و عصیان‌ سیاه‌ کردند، کانُوا مِن‌َ الَّذِین‌َ آمَنُوا: هستند ‌از‌ آنان‌ ‌که‌ ایمان‌ آورده‌اند، یَضحَکُون‌َ: می‌خندند. [ نظرات / امتیازها ]

29‌-‌ همانا مجرمین‌ (‌یعنی‌ کفار قریش‌ و هوسرانان‌ ‌آنها‌ مانند أبی‌ جهل‌ و ولید ‌بن‌ مغیره‌ و عاص‌ ‌بن‌ وائل‌ و یارانشان‌) بمؤمنان‌ (‌یعنی‌ اصحاب‌ پیغمبر صلّی‌ اللّه‌ ‌علیه‌ و آله‌ مانند عمار و خباب‌ و بلال‌ و ‌غیر‌ ‌آنها‌) ‌از‌ روی‌ سخریه‌ و استهزاء میخندند (چون‌ منکر معاداند نماز و روزه‌ و عبادات‌ ‌را‌ مسخره‌ میکنند). [ نظرات / امتیازها ]

کافران مجرم، همواره مؤمنان را تحقیر و تمسخر کرده و به باورهاى آنان پوزخند مى زنند.

إنّ الذین أجرموا کانوا من الذین ءامنوا یضحکون

2 - پوزخند به مؤمنان، گناه و از نشانه هاى کفر است.

إنّ الذین أجرموا کانوا من الذین ءامنوا یضحکون

مراد از «الذین أجرموا» ـ به قرینه «من الکفّار» در آیات بعد ـ کافران اند.

3 - کفرورزى، جرم (گناه) است و کافران به گناه آلوده اند.*

إنّ الذین أجرموا

مجرم خواندن کافران، یا به لحاظ گناه بودن کفر است و یا این که گناهان دیگرى نیز در بین کافران رواج دارد.

4 - ابرار به دلیل ایمانشان در معرض تمسخر گناه پیشگان کافر، قرار گرفته و آزار مى بینند.

إنّ الذین أجرموا کانوا من الذین ءامنوا یضحکون

مراد از «الذین آمنوا» ـ به قرینه «إنّ الأبرار...» در آیات پیشین ـ نیکوکاران است. تغییر عبارت به جهت اشاره به این است که آنچه براى گناه کاران خنده دار به نظر مى رسد، ایمان نیکوکاران است. آیات بعد ـ که بیانگر مقابله به مثل نیکوکاران در قیامت است ـ اشاره دارد که انگیزه گناه کاران از این برخورد، آزاررسانى به آنان بوده است.
[ نظرات / امتیازها ]

[29] مجالس انس و دوستى و یگانگى و نوشیدن رحیق و شراب سالم از جمله پاداشهایى است که پروردگار به بندگان تحمل کننده دردهاى روحى خویش عنایت مى‏فرماید، و چه بسیار که تبهکاران بر ایشان به استهزا خندیدند وفخر فروشى کردند، و چه بسیار که لقمه زندگى را از چنگ ایشان ربودند و آنان را به رنج گرسنگى گرفتار ساختند.

إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا کانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ- آنان که تبهکار و کافر شدند، به کسانى که ایمان آورده بودند مى‏خندیدند.»

در تنزیل این آیه از دو سبب یاد شده است، اوّل آن که: مجرمان عبارت از بزرگان قریش بودند که به طعنه بر روى فقراى مسلمانان، از عمّار و صهیب و بلال و دیگران، مى‏خندیدند و آنان را استهزا مى‏کردند دوم آن که: على- علیه السلام- همراه با گروهى از مسلمانان از راهى مى‏گذشتند و منافقان به تمسخر ایشان و خندیدن بر آنان و فخرفروشى پرداختند، و چون همین منافقان به نزد یاران خود بازگشتند گفتند که مرد سرطاس را دیدیم و بر این حرف خندیدند، و این آیه پیش از رسیدن على به رسول اللَّه نازل شد «37» و ظاهرا سبب نزول دوم درست‏تر و قویتر است، بدان جهت که سوره مدنى است. [ نظرات / امتیازها ]

در آیات پیش پرتوى از نعمت‏هاى خدا و پاداش پرشکوه او به نیکان و شایسته کرداران ترسیم گردید، اینک در اشاره به تاریک اندیشى کفرگرایان و خودکامگان و عملکرد زشت و ظالمانه آنان مى‏فرماید:
إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا کانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ‏
بى‏گمان آن کسانى که در زندگى دنیا دست به زشتى و جنایت مى‏زدند، به آن کسانى که با درست‏اندیشى و حق‏پذیرى به خدا و روز حسابرسى ایمان آورده و از ستم و گناه دورى مى‏جستند، مى‏خندیدند.
نمونه آشکار و مصداق روشن این تبهکاران در آغاز بعثت سردمداران زورمدار قریش، نظیر «ولید بن مغیره»، و «عاص بن وائل» و ... بودند که به حق‏طلبان و کمال‏جویان و اصلاح‏پذیرانى چون عمار، بلال، خباب، مقداد و ... مى‏خندیدند و آنان را به ریشخند مى گرفتند!
به باور پاره‏اى ممکن است آنان به تلاش و کوشش این بندگان درست اندیش در نماز و روزه و دیگر کارهاى شایسته، و آن‏گاه حق‏ناپذیرى و انکار معاد و پاداش سراى آخرت از سوى خود مى‏خندیدند.
امّا به باور پاره‏اى دیگر آنان بدان دلیل به بندگان شایسته خدا مى‏خندیدند که آنها از روز رستاخیز و بهشت و دوزخ سخن مى‏گفتند و آنها را باور مى‏داشتند، امّا کفرگرایان با تعجب و انکار مى‏خندیدند که چگونه استخوان‏هاى پوسیده بار دیگر زنده مى‏شوند؟
و از دیدگاه گروهى دیگر آنان از فرط گمراهى و حق ستیزى و نادانى، و به خاطر فریب ساده دلان، خود را درست اندیش و برحق جا مى‏زدند و توحیدگرایان را در بیراهه و باطل مى پنداشتند و آن‏گاه بر آنان مى‏خندیدند؟ [ نظرات / امتیازها ]

مفسران براى این آیات دو شاءن نزول نقل کرده اند:
نخست اینکه روزى على (علیه السلام ) و جمعى از مؤ منان از کنار جمعى از کفار مکه گذشتند، آنها به على (علیه السلام ) و مؤ منان خندیدند و استهزا کردند، آیات فوق نازل شد و سرنوشت این گروه کافر استهزا کننده را در قیامت روشن ساخت .
حاکم ابوالقاسم حسکانى در ((شواهد التنزیل )) از ((ابن عباس )) چنین نقل مى کند: ((منظور از ((ان الذین اجرموا)) منافقان قریش و منظور از ((الذین آمنوا)) على بن ابیطالب و یاران او است )).
دیگر اینکه آیات فوق درباره افرادى همچون عمار، صهیب ، خباب ، بلال ، و سایر فقراى مؤ منین که مورد استهزاى مشرکان قریش همچون ابوجهل ، و ولید بن مغیره ، و عاص بن وائل ، واقع مى شدند نازل شده .
جمع میان این دو شاءن نزول نیز کاملا ممکن است .
آن روز آنها مؤ منان را مسخره مى کردند، اما امروز…
در تعقیب آیات گذشته که سخن از نعمتها و پاداشهاى عظیم ابرار و نیکان مى گفت ، در آیات مورد بحث به گوشه اى از مصائب و زحمات آنها که در این جهان به خاطر ایمان و تقوا با آن روبرو مى شوند اشاره مى کند، تا روشن شود که آن پاداشهاى بزرگ بى حساب نیست .
در این آیات از موضعگیرى و برخورد زشت و زننده کفار با آنها سخن مى گوید، و چهار نوع عکس العمل کفار را در برابر آنان بازگو مى کند:
نخست مى فرماید: ((بدکاران و کفار پیوسته از مؤ منان مى خندیدند)) (ان الذین اجرموا کانوا من الذین آمنوا یضحکون ).
خنده اى تمسخرآمیز و تحقیرکننده ، خنده اى که از روح طغیان و کبر و غرور و غفلت ناشى مى شود، و همیشه افراد سبکسر مغرور در برابر مؤ منان با تقوا چنین خنده هاى مستانه داشته اند.
ضمنا تعبیر به ((اجرموا)) به جاى ((کفروا)) نشان مى دهد که افراد کافر و بى ایمان را از اعمال گناه آلودشان مى توان شناخت چرا که همیشه کفر سرچشمه جرم و عصیان است [ نظرات / امتیازها ]