مفسران براى این آیات دو شاءن نزول نقل کرده اند:
نخست اینکه روزى على (علیه السلام ) و جمعى از مؤ منان از کنار جمعى از کفار مکه گذشتند، آنها به على (علیه السلام ) و مؤ منان خندیدند و استهزا کردند، آیات فوق نازل شد و سرنوشت این گروه کافر استهزا کننده را در قیامت روشن ساخت .
حاکم ابوالقاسم حسکانى در ((شواهد التنزیل )) از ((ابن عباس )) چنین نقل مى کند: ((منظور از ((ان الذین اجرموا)) منافقان قریش و منظور از ((الذین آمنوا)) على بن ابیطالب و یاران او است )).
دیگر اینکه آیات فوق درباره افرادى همچون عمار، صهیب ، خباب ، بلال ، و سایر فقراى مؤ منین که مورد استهزاى مشرکان قریش همچون ابوجهل ، و ولید بن مغیره ، و عاص بن وائل ، واقع مى شدند نازل شده .
جمع میان این دو شاءن نزول نیز کاملا ممکن است .
آن روز آنها مؤ منان را مسخره مى کردند، اما امروز…
در تعقیب آیات گذشته که سخن از نعمتها و پاداشهاى عظیم ابرار و نیکان مى گفت ، در آیات مورد بحث به گوشه اى از مصائب و زحمات آنها که در این جهان به خاطر ایمان و تقوا با آن روبرو مى شوند اشاره مى کند، تا روشن شود که آن پاداشهاى بزرگ بى حساب نیست .
در این آیات از موضعگیرى و برخورد زشت و زننده کفار با آنها سخن مى گوید، و چهار نوع عکس العمل کفار را در برابر آنان بازگو مى کند:
نخست مى فرماید: ((بدکاران و کفار پیوسته از مؤ منان مى خندیدند)) (ان الذین اجرموا کانوا من الذین آمنوا یضحکون ).
خنده اى تمسخرآمیز و تحقیرکننده ، خنده اى که از روح طغیان و کبر و غرور و غفلت ناشى مى شود، و همیشه افراد سبکسر مغرور در برابر مؤ منان با تقوا چنین خنده هاى مستانه داشته اند.
ضمنا تعبیر به ((اجرموا)) به جاى ((کفروا)) نشان مى دهد که افراد کافر و بى ایمان را از اعمال گناه آلودشان مى توان شناخت چرا که همیشه کفر سرچشمه جرم و عصیان است
[ نظرات / امتیازها ]