مراد از کلمه «اتقى» هر کسى است که از شخصى دیگر با تقواتر باشد، و بیش از او از مخاطر پروا کند، چون بعضى از مردم تنها این مقدار با تقوا هستند که از اتلاف نفوس و کشتن مردم پرهیز مىکنند، و بعضى هستند که تنها از فساد اموال مىپرهیزند، و بعضى هستند که چون از فقر مىترسند، به همین جهت از انفاق مال در راه خدا خوددارى مىکنند، و همچنین بعضى هستند که از خدا مىپرهیزند، و مال خود را در راه رضاى او انفاق مىکنند، و از همه این چند طایفه با تقواتر آن کسى است که از خدا پروا نموده مال خود را در راه او انفاق مىکند، و به عبارت دیگر کسى است که از خسران آخرت مىپرهیزد، و به همین انگیزه مال خود را انفاق مىکند. پس مفضل علیه کلمه «اتقى» کسى است که با دادن مال از خدا نمىپرهیزد، هر چند که از پارهاى مخاطر دنیوى پرهیز دارد، و یا سایر اعمال صالح را انجام داده، به این مقدار از خداى تعالى پروا مىکند.
[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]توضیح : اما اطلاق مفضل علیه به طورى که شامل همه مردم از صالح و طالح شود، و در نتیجه مفضل تنها شامل یک نفر گردد، و یا یک نفر در هر عصر بشود، و معنا چنین گردد که از میان همه مردم تنها آن یک نفرى داخل دوزخ نمىشود که از همه با تقواتر است، و نیز در جمله قبلى معنا چنین شود که داخل دوزخ نمىشود مگر تنها آن یک فردى که در هر عصر از سایرین شقىتر باشد، توجیهى است که به هیچ وجه سیاق آیات اول سوره با آن مساعدت ندارد، و همچنین با انذار عمومى که در جمله «فَأَنْذَرْتُکُمْ ناراً تَلَظَّى» شده نمىسازد، چون معنا ندارد بگوییم: همه شما را انذار مىکنم از آتش دوزخى که به جز یک نفر از شما در آن جاودانه نمىافتد، و تنها یک نفر از شما از آن نجات مىیابد.
[ بستن توضیحات ] [ نظرات / امتیازها ]