1) عطار : انجیر بهترین غذا (سپس رطب یا خرما).
زیتون (تلخ یا کاله) بهترین دارو.
صرفنظر از خواص غذائی ودرمانی نهفته در انجیل وزیتون؛ بلحاظ سیاق آیات این سوره:
نجف (مرقد امام علی علیه السلام) سرزمین باغات انجیل بود: از "نی جف": بمعنی دریا خشک شد. واطراف این دریاچه بزرگ پر از درختهای انجیل بود.
امّا زیتون؛ اشاره به "قبّة الصخرة" در فلسطین. اولین قبلة برای مسلمانان بود.
که حاوی سنگ عظیم در هوا اویزان است).(مُعلّقة فی الهواء).
طور سینین: کوه در سیناء مصر که موسی علیه السلام با الله الخالق گفتگو شد.
وهذا البلد الامین: مکّة المکرمة. بیت الله الحرام که حاوی آب زمزم..
این چهار مکان مقدس از أزل أمکنه برای شفا دادن مردم(معلول، نابینا،...) بود وهست (شبیه انرژی درمانی).
امّا متأسفانه تسلط یهود (علماء بنی اسرائیل) بر این اماکن مقدسه؛ مانع معجزه درمانی ودسترس مردم به این اماکن شدند.
آب زمزم متاسفانه زهرآلو شد.(مسموم).
شرح مفصّل در جای مناسب ارائه خواهم کرد.

1) شاه آبادی (داور) : منظور سوال را متوجه نشدم

1) شاه آبادی (داور) : بله
چه بی تناسبی وجود دارد؟

1) رمضانی (داور) : خدای متعال یگانه است، ولى آوردن ضمیر جمع در آیات قرآن ممکن است به چند جهت باشد:
1_ برخى از کارهاى الهى به واسطه ملائکه که جنود و کارگزاران الهى هستند انجام مى شود. این معنا اشاره به اسباب و مسبباتی است که خداوند در عالم قرار داده است. در عین حال که همه به خداوند بازمی گردند، مانند: «إنّا کلّ شى خلقناه بقدر؛(2) ما هر چیزى را به اندازه خلق کردیم» و لذا تعبیر به "ما"، (ما خلق کردیم) اشاره به این نکته دارد که در این بین، غیر از خداى سبحان، اسباب الاهى نیز در کارند، که به امر او عمل نموده، و همه به خداى سبحان منتهى می‌شوند.
گاه ضمیر متکلم وحده بیان مى شود که عنایت خاص به چیزى و به خلق بلاواسطه چیزى معلوم شود تا احتمال دخالت غیر و واسطه ها دفع شود، مثل: «یا موسى انّنى أنا الله» در این مورد آوردن ضمیر جمع منافى با مقصود است.
2_ گاهى جمع آوردن ضمیر فقط براى گرامیداشت و تعظیم است، مانند: «انّا هدیناه السبیل؛ ما راه را به شما نشان دادیم».