توضیح : این بحث یک دغدغه عمومی است که، آیا بحث فقط رسول است و ولایت را شامل نمی‌شود؟ دو جواب بر این سوال است:

جواب اول: اینکه بگوییم که رسولی که قرآن تلاوت می‌کند، این یک مقام قابل انتقال است، یعنی بیّنه به خصوص بیّنه آخر الزمانی و بیّنه خاتم یک امری است که تداوم پیدا می‌‌کند. یعنی در هر زمانی که دیگران این قرآن را تلاوت می‌کنند، با یک مناط، مصداق بیّنه است.

جواب دوم: که بهتر از جواب اول است. شما باید به این بیّنه مومن باشید و ایمان به بیّنه یعنی ایمان به رسولی که قرآن تلاوت می‌کند، یعنی شما به هر آنچه که قرآن شما را به آن دعوت می‌کند، مکلفید و تا به آنها مومن نباشید، مومن به بیّنه به حساب نمی‌آیید. ولایت نص این قرآن است. « اطیعوا الله و الرسول و اولی الامر». بحث ادامه دارد، معیار واحد مومن بودن، ایمان به رسول الله و قرآن است.

اما ایمان به رسول الله و قرآن یعنی چه؟ یعنی ایمان می‌آورم به خودش ولی حرفش را گوش نمی‌دهم؟ ایمان می‌آورم به خودش ولی راهش را ادامه نمی‌دهم؟ یعنی «نومن ببعضٍ و نکفر ببعض»؟ هر کجا که به نفعم نیست، آن را کنار می‌گذارم؟

رسول را نمی‌توان عام معنا کرد که «ولی» را هم شامل شود، ولی ولایت را از طریق همان صحف مطهره‌ای که او می‌‌خواند می‌توان دریافت کرد. ایمان به این رسول و بیّنه و کتاب ایمان به ولایت هم هست. [ بستن توضیحات ]

توضیح : «ما تفرق» که در اینجا ذکر شده است، تفرقش از حول قرآن است، اما «تفرق» از حول قرآن را این طور معنا کنیم که آن کسانی که به آنها قرآن داده شده است متفرق نشدند، مگر بعد از اینکه بیّنه آمد و قرآن را برایشان خواند؟ یا این طور معنا کنیم که اهل کتابی که بودند از حول قرآن متفرق نشدند مگر بعد از اینکه بیّنه‌ای از جانب خدا آمد و قرآن را برایشان خواند؟
ما برای گزینش وجه بهتر، اول «اوتوا الکتاب» را عام گرفتیم، و بعد با این اشکال مواجه شدیم که خیلی از مشرکان جزء اهل کتاب که به تورات و انجیل ایمان داشتند، نبوده‌اند.
بعد این وجه را برگزیدیم که «الذین اوتوا الکتاب» همان «اهل الکتاب» باشند، و در توجیه تغییر «اهل الکتاب» به «اوتوا الکتاب» هم سه بحث بالایی را آوردیم که: برای تنزل رتبه اهل کتاب است، برای گلایه از اهل کتاب است و مختص به ذکر شدن به خاطر شدت گلایه از اهل کتاب است و مشرکان هم مشمول همین معنا هستند، (به قرینه آیه اول).
بعد گفتیم که کتب در اینجا به قرآن گفته شد که «فیها کتب»، صحفی که «فیها کتب». و از طرف دیگر هم تفرق از حول قرآن است و از طرف دیگر، این معنای دقیق که کتاب داده شده ولی با وجود داده شدن کتاب، حجت تمام نیست، و حجت زمانی تمام است که رسولی بیاید و قرآن را بخواند.
این قراین بیشتر این معنا را تقویت کرد:
[ بستن توضیحات ]