(قل ):(ای پیامبربگو)چون یهودقبلاگفتند:(لن تمسناالنارالاایامامعدوداه (50)،آتش جز چند روزی مارا عذاب نخواهد کرد)،که منظورشان هم ایام عبادت گوساله بود و چون گفتند،(نؤمن بما انزل علینا(51)،به آنچه بر ما نازل شده ایمان داریم )اینهادلالت می کرد که آنها گمان می کنند در آخرت نجات می یابند،پس خدا کذب آنهارا آشکار می کند و با این دروغ مقابله می نماید،(ان کانت لکم الدار الاخره عندالله خالصه من دون الناس ):(اگر خانه آخرت درنزد خدا به طور ناب و خالص از آن شماست ، نه سایر مردم )یعنی اگر مطمئن هستید که در قیامت منجی هستید وسعادت اخروی به حکم خدا واذن او،بدون هیچ عذاب و خواری تنها از آن شماست و سایر مردم از آن بی بهره اند و فقط دین شما صحیح است و سایرادیان باطل می باشد،(فتمنوا الموت ان کنتم صادقین ):(پس اگر راست می گوییدآرزوی مرگ کنید)تا زودتر به آن سعادت اخروی برسیدو این کلام مؤاخذه به یک امر فطری است ، چون انسان یا هر موجود دیگر هنگامی که مخیر باشد، بین آسایش و رنج ، مسلما آسایش را انتخاب می کند بدون هیچ تردیدی ،پس آنها هم اگر راست می گویند باید آرزوی مرگ کنند تا به راحتی و آسایش ابدی برسند. [ نظرات / امتیازها ]

از انجا که یهود معتقد بودند:جز چند روز ی آتش با ما تماس نمی گیرد و در پاسخ اینکه : "ایمان بیاورید بر آنچه خدا نازل کرده"، گفته بودند:" به آنچه بر خود ما نازل شده ایمان می آوریم".
این دو جمله به التزام دلالت می کرد بر اینکه یهودیان مدعی نجات در آخرتند و دیگر ادیان را اهل نجات و سعادت نمی دانند، و نجات و سعادت خود را هم مشوب به شقاوت و هلاکت نم یدانند، چون به خیال خود جز ایامی چند معدب نمی شوند و ان هم به خاطر چند صباحی است که گوساله پرستیدند، لذا خدای تعالی با خطابی با ایشان مقابله کرده که دروغگویی آنان را در دعویشان ظاهر کند.
به طور فطری انسان و هر موجود دارای شعوری وقتی بین راحتی و تعب مختار می شود ، البته راحتی را انتخاب می کند. و اگر میان دو قسم زندگی آمیخته با ناراحتی و زندگی خالص مخیر شود ، بدون تردید عیش خالص را اختیار می کند ، و به فرض هم که بدون اختیار گرفتار زندگی پست شود پیوسته آرزوی نجات از آن و رسیدن به عیش گوارا را در سر می پروراند.
پس اگر یهودیان راست می گفتند باید آرزوی مرگ می نمودند.
[ نظرات / امتیازها ]

پرسش:
اگر آرزوى مرگ رجحان دارد پس چرا پیامبر اکرم بر طبق روایتى فرمود:
هیچگاه یکى از شما آرزوى مرگ نکند براى ضررى که باو متوجه شد بلکه بگوید:
خداوندا مرا زنده بدار تا زمانى که زندگى براى من خیر است، و مرا بمیران هنگامى که مرگ براى من خیر است.
پاسخ:
منظور این است که آرزوى مرگ اگر دلالت بر جزع و بى‏تابى در برابر ضرر کند نیکو نیست زیرا که صبر و واگذارى امور بخداوند جزء دستورات و آداب است و ممکن است از این جهت باشد که در اثر بقاء حیات امید میرود نافرمانیهاى گذشته جبران شود زیرا که ایمن از نافرمانى در گذشته نیستیم‏ [ نظرات / امتیازها ]

یهود بر اثر روحیه نژادپرستى و خودبرتربینى و مشاهده کثرت ببعثت انبیاء از بین بنى اسرائیل، خود را اولیاء و احباى الهى بلکه فرزندان خدا مى پنداشتند و با این پندار باطل که هر کس یهودى نباشد به یقین وارد بهشت نخواهد شد، بهشت را از آن خویش دانسته، خود را از عذاب جهنّم مصون مى پندانتد و مى گفتند: به حکم و فرمان خدا آخرت به طور خالص و سالمز شوائب تنه ااز آن ماست، نه این که همچون لذّت هاى دنیا آمیخته با درد و رنج بوده یا اشتراک ناپذیر باشد. گویا اینان تعهدى ز خداى سبحان مبنى بر مصونیت از عذاب دریافت کرده اند؛ حال این که، این ادعا افتراى بر خداست و این گونه دعاوى غیر برهانى آرزویى بیش نیست.

شرط صدق در این ادعا که ا زاولیا و دوستان خدایند و نعمت هاى آخرت ویژه آنهاست، تن دادن به لوازم آن و از جمله آرزوى مرگ است ؛ زیرا اوّلاً، محب و محبوب علاقه مند به دیدار یکدیگرند و راه رسیدن به دیدار خدا مرگ است. ثانیاً لازم یقین به متنعّم شدن از نعمت هاى آخرت استو راه رسیدن به آن نیز مردن است.
[ نظرات / امتیازها ]

94. نژاد پرستی یهود و برخورد قرآن:
از تاریخ زندگی یهود – علاوه بر آیات قرآن مجید – چنین بر می آید که آنان خود را زا نژادی برتر می دانستند ( چنان که هم اکنون نیز چنین پنداری دارند ) و معتقد بودند که گل سر سبد جامعه ی انسانیت هستند و بهشت به خاطر آنها آفریده شده و آنها فرزندان خدا و دوستان خاص او هستند و خلاصه، آنچه خوبان همه دارند، آنها به تنهایی دارند. این خود خواهی ابلهانه، در آیات متعددی از قرآن که سخن از یهود گفته، بازگو شده است. در آیه 18 سوره ی مائده از قول آنها می خوانیم: "ما فرزندان خدا و دوستان خاص او هستیم." در آیه 111 سوره ی بقره نیز می خوانیم: " آنها گفتند: کسی در بهشت داخل نمی شود مگر این که یهودی باشد." این پندار ها از یک سو آنها را به ظلم و جنایت و گناه و طغیان دعوت می کرد و از سوی دیگر به کبر و خود پسندی خود برتربینی. قرآن در این آیه پاسخ دندان شکنی به ادعاهای آنها می دهد و می فرماید: " اگر ( آنچنان که مدعی هستید) سرای آخرت نزد خدا مخصوص شماست، نه سایر مردم، پس آرزوی مرگ کنید، اگر راست مس گویید." یعنی آیا میل ندارید به جوار رحمت خدا پناه برید و نعمت های بی پایان بهشت در اختیار شما قرار گیرد؟ یهودیان با این ادعاها می خواستند مسلمانان را از آیینشان دلسرد کنند؛ ولی قرآن پرده از دروغ و تزویر آنها بر می دارد؛ زیرا آنها حاضر به ترک دنیا نبودند چنان که در آیه 95 اشاره شده است.
اقتباس از نمونه،ج1،ص354
[ نظرات / امتیازها ]

بنی اسرائیل ادهای دروغین وخیال پردازی های فراوان داشتند که برخی از انها عبارت بود از : ما فرزندان ومحبو بان خدا هستیم نحن ابنا ء الله واحبائه ( مائده 18) کسی وارد بهشت نمیشود مگر اینکه یهودی یا نصرانی باشد قالو لن یدخل الجنه الا من کان هودا او نصاری ( بقره 111 ) اتش دوزخ جز چند روزی به مااصابت نمیکند لن تمسنا النار الا ایاما معدوده ( بقره 80 ) این ایه همه بافته های خیالی وموهومات انها را رد کرده ومی فرمایید اگر این ادعا های شما درست باشد وبه این حرف هاایمان داشته باشید دیگر نباید از مرگ بترسید واز ان فرار کنید بلکه باید ارزوی مرگ کنید تا به بهشت وارد شو ید [ نظرات / امتیازها ]

گروه از خود راضى! از تاریخ زندگى یهود- علاوه بر آیات مختلف قرآن مجید- چنین بر مى‏آید که آنها خود را یک نژاد برتر مى‏دانستند، و معتقد بودند گل سر سبد جامعه انسانیّتند، بهشت به خاطر آنها آفریده شده! و آتش جهنّم با آنها چندان کارى ندارد! آنها فرزندان خدا و دوستان خاصّ او هستند، و خلاصه آنچه خوبان همه دارند آنها تنها دارند! قرآن مجید در این آیه و دو آیه بعد به این پندارهاى موهوم پاسخ دندانشکنى مى‏دهد مى‏گوید: «اگر (آنچنان که شما مدّعى هستید) سراى آخرت نزد خدا مخصوص شما است نه سایر مردم پس آرزوى مرگ کنید اگر راست مى‏گویید» (قُلْ إِنْ کانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ).
یهود با گفتن این سخنها که بهشت مخصوص ما است مى‏خواستند مسلمانان را نسبت به آیینشان دلسرد کنند. ولى قرآن پرده از روى دروغ و تزویر آنان بر مى‏دارد، زیرا آنها به هیچ وجه حاضر به ترک زندگى دنیا نیستند و این خود دلیل محکمى بر کذب آنها است.

[ نظرات / امتیازها ]

Muhammad bin Ishaq narrated that Ibn `Abbas said, "Allah said to His Prophet ,


﴿قُلْ إِن کَانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الاٌّخِرَةُ عِندَ اللَّهِ خَالِصَةً مِّن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ الْمَوْتَ إِن کُنْتُمْ صَـدِقِینَ ﴾


(Say to (them): "If the home of the Hereafter with Allah is indeed for you especially and not for others, of mankind, then long for death if you are truthful.'') meaning, `Invoke Allah to bring death to the lying camp among the two (Muslims and Jews).' The Jews declined this offer by the Messenger of Allah .''
﴿فَتَمَنَّوُاْ الْمَوْتَ﴾


(Then long for death), means, "Invoke (Allah) for death.'' Also, `Abdur-Razzaq narrated that `Ikrimah said that Ibn `Abbas commented,


﴿فَتَمَنَّوُاْ الْمَوْتَ﴾


(Then long for death if you are truthful), "Had the Jews invoked Allah for death, they would have perished.'' Also, Ibn Abi Hatim recorded Sa`id bin Jubayr saying that Ibn `Abbas said, "Had the Jews asked for death, one of them would have choked on his own saliva.'' These statements have authentic chains of narration up to Ibn `Abbas. Further, Ibn Jarir said in his Tafsir, "We were told that the Prophet said,


«لَوْ أَنَّ الْیَهُودَ تَمَنَّوُا الْمَوْتَ لَمَاتُوا وَلَرَأَوْا مَقَاعِدَهُمْ مِنَ النَّارِ، وَلَوْ خَرَجَ الَّذِینَ یُبَاهِلُونَ رَسُولَ اللهِصلى الله علیه وسلّم لَرَجَعُوا لَا یَجِدُونَ أَهْلًا وَلَا مَالًا»


(Had the Jews wished for death, they would have died and seen their seats in the Fire. And, those who invoked such curse against Allah's Messenger would have found no families or property had they returned to their homes).''


Similar to this Ayah is Allah's statement in Surat Al-Jumu`ah,


﴿قُلْ یأَیُّهَا الَّذِینَ هَادُواْ إِن زَعمْتُمْ أَنَّکُمْ أَوْلِیَآءُ لِلَّهِ مِن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ الْمَوْتَ إِن کُنتُمْ صَـدِقِینَ - وَلاَ یَتَمَنَّونَهُ أَبَداً بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدیهِمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِالظَّـلِمِینَ - قُلْ إِنَّ الْمَوْتَ الَّذِى تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلَـقِیکُمْ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهَـدَةِ فَیُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴾


((Say (O Muhammad ): "O you Jews! If you pretend that you are friends of Allah, to the exclusion of (all) other mankind, then long for death if you are truthful. ''But they will never long for it (death), because of what (deeds) their hands have sent before them! And Allah knows well the Zalimin. Say (to them): "Verily, the death from which you flee will surely meet you, then you will be sent back to (Allah) the Knower of the unseen and the seen, and He will tell you what you used to do.'') (62:6-8).


So they claimed that they are Allah's sons and loved ones and said, "Only those who are Christian or Jews shall enter Paradise.'' Therefore, they were called to invoke Allah to destroy the lying group, be it them or the Muslims. When the Jews declined, every one was sure of their wrong, for had they been sure of their claims, then they would have accepted the proposal. Their lies were thus exposed after they declined the offer to invoke the curse.


Similarly, the Messenger of Allah called a delegation of Najran's Christians to curse after he refuted them in a debate in which they demonstrated stubbornness and defiance. Allah said,


﴿فَمَنْ حَآجَّکَ فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَآءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْاْ نَدْعُ أَبْنَآءَنَا وَأَبْنَآءَکُمْ وَنِسَآءَنَا وَنِسَآءَکُمْ وَأَنفُسَنَا وأَنفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتُ اللَّهِ عَلَى الْکَـذِبِینَ ﴾


(Then whoever disputes with you concerning him (`Isa) after (all this) knowledge that has come to you (i.e. `Isa) being a servant of Allah, and having no share in divinity), say (O Muhammad ): "Come, let us call our sons and your sons, our women and your women, ourselves and yourselves ـ then we pray and invoke (sincerely) the curse of Allah upon those who lie.'') (3:61).


When the Christians heard this challenge, some of them said to each other, "By Allah! If you do such with this Prophet, none of you will have an eye that blinks.'' This is when they resorted to peace and gave the Jizyah (tax) in disgrace. The Prophet accepted the Jizyah from them and sent Abu `Ubaydah bin Al-Jarrah with them as a trustee. Similar to this meaning is Allah's command to His Prophet to proclaim to the polytheists:


﴿قُلْ مَن کَانَ فِى الضَّلَـلَةِ فَلْیَمْدُدْ لَهُ الرَّحْمَـنُ مَدّاً﴾


(Say (O Muhammad ) whoever is in error, the Most Gracious (Allah) will prolong him (in it).) (19:75) meaning, "Whoever among us has deviated, may Allah increase and prolong his deviation.'' We will mention this subject later, Allah willing.


The Mubahalah (invocation to Allah to destroy the liars) was called a `wish' here, because every just person wishes that Allah destroy the unjust opponent who is debating with him, especially when the just person has a clear, apparent proof for the truth he is calling to. Also, the Mubahalah involves invoking Allah for death of the unjust group, because to disbelievers, life is the biggest prize, especially when they know the evil destination they will meet after death.




[ نظرات / امتیازها ]

1 - یهود، سراى آخرت و نعمتهاى آن را ویژه خویش مى پندارند.

قل إن کانت لکم الدار الأخرة ... خالصة

تقدیم «لکم» بر «الدار الأخرة» مفید حصر و اختصاص است و «خالصة» - که حال براى «الدار» مى باشد - بر این انحصار و اختصاص تأکید مى کند; زیرا خالص بودن به معناى اختصاص داشتن است.

2 - یهودیان، دیگر مردمان را از نعمتهاى آخرت بى نصیب مى پندارند.

إن کانت لکم الدار الأخرة ... خالصة من دون الناس

3 - قوم یهود، مردمى نژادگرا و خودبرتربین

إن کانت لکم الدار الأخرة ... خالصة من دون الناس

4 - یهودیان، اختصاص یافتن بهشت را به قوم یهود، حکم و تقدیرى الهى مى شمرند.

إن کانت لکم الدار الأخرة عند اللّه

«عند اللّه» متعلق به «کانت» است و مفادش این است که ثبوت آخرت براى یهود در نزد خداست; یعنى، او این معنا را پذیرفته، تحقق بخشیده و مقرر ساخته است.

5 - یهود، همه ادیان جز دین یهود را بى اعتبار و دیگر ملتها را در پیشگاه خدا فاقد قدر و منزلت مى شمرند.

إن کانت لکم الدار الأخرة عند اللّه خالصة من دون الناس

6 - یهودیان، مدعى اعتقاد به خدا، قیامت و نعمتهاى اخروى هستند.

إن کانت لکم الدار الأخرة عند اللّه خالصة من دون الناس فتمنوا الموت

7 - ادعاى یهودیان (یقین به بهشتى بودن) آن گاه صادقانه و برخاسته از باور آنان است که تمناى مرگ کرده و از آن استقبال کنند.

قل إن کانت لکم الدار الأخرة ... فتمنوا الموت

8 - مرگ، مرحله و گذرى است براى حضور در سراى آخرت و بهره مند شدن از نعمتهاى آن.

إن کانت لکم الدار الأخرة ... فتمنوا الموت

از آن جا که خداوند در پاسخ ادعاى یهود - مبنى بر اختصاص داشتن سراى آخرت به ایشان - فرمود: «پس تمناى مرگ کنید» معلوم مى شود: انسان با مردن قدم به سراى آخرت مى گذارد; یعنى، آدمى پس از مردن تا برپایى قیامت نیز از نعمتهاى آخرت بهره مند و یا به عذابهاى آن گرفتار خواهد شد.

9 - آنان که به بهشتى بودن خویش اطمینان دارند، از مرگ استقبال کرده و در تمناى آن هستند.

إن کانت لکم الدار الأخرة ... فتمنوا الموت

10 - سراى دنیا و نعمتهاى آن در قیاس با آخرت، ناچیز و بى مقدار است.

إن کانت لکم الدار الأخرة ... فتمنوا الموت

چنانچه نعمتهاى دنیا در برابر سراى آخرت ارزشى داشت، تمناى مرگ براى نیل به آن وجهى نداشت.


11 - سراى آخرت و نعمتهاى آن بسى ارجمند و گرانقدر است.

إن کانت لکم الدار الأخرة ... فتمنوا الموت

12 - یهود، بر خلاف ادعایشان، به بهشتى بودن خویش اطمینان نداشتند.

فتمنوا الموت إن کنتم صدقین

جمله «إن کنتم صادقین» اشاره به دروغ گویى یهود دارد; یعنى، آنان خود مى دانند که ادعایشان واقعیت ندارد.

13 - اهل بهشت دانستن فرد یا طایفه اى خاص بدون داشتن برهان، باورى است باطل.

فتمنوا الموت إن کنتم صدقین

14 - ادعاى بدون دلیل، شایسته پذیرش نیست.

فتمنوا الموت إن کنتم صدقین

خداوند، در پى ادعاى یهودیان با جمله «فتمنوا الموت» از آنان مطالبه دلیل مى کند و این درسى است به انسانها که ادعاهاى بدون دلیل مناسب را نپذیرند.

15 - کردار آدمیان و خواسته هاى آنان، بیانگر اعتقاد و اندیشه آنان است.

فتمنوا الموت إن کنتم صدقین

16 - خداوند، آموزگار پیامبر(ص) در چگونه استدلال کردن و پاسخگویى به مخالفان

قل فلم تقتلون ... و لقد جاءکم موسى ... قل بئسما ... قل إن کانت
[ نظرات / امتیازها ]

روى سخن در این آیات شریفه نیز همچنان با یهود بهانه جو و تجاوزکار است؛ امّا خطاب به آخرین پیامبر، مى فرماید: اى محمّد! به آنان بگو: اگر براستى بر این اندیشه اید که سراى بازپسین و بهشت پرطراوت و زیباى خدا یکسره ویژه شماست، و دیگر مردم یا آخرین پیامبر و پیروان شایسته کردارش از آن بى بهره اند، پس آرزوى مرگ کنید.

در اینجا یهودیان از آن روى مخاطب قرار مى گیرند که گاه ادّعا مى کردند جز آنان که یهودى یا مسیحى اند، هیچگاه فرد دیگرى وارد بهشت نخواهد شد: «... لَنْ یَدْخُلَ الْجَنَّةَ اِلّا مَنْ کانَ هُودَاً اَوْ نَصارى ...»(195) و یا مى گفتند: «... نَحْنُ اَبْناءُاللَّهِ وَ اَحِبّائُهُ...»(196) (ما فرزندان خدا و دوستان ویژه او هستیم). و گاه مى گفتند: بهشت یکسره از آنِ ماست و نه دیگر امّتها. به همین جهت، قرآن در این آیه شریفه مى فرماید: اگر راست مى گویید، پس آرزوى مرگ کنید. چرا که اگر کسى براستى بر این عقیده باشد، مى داند که مرگ براى او از زندگى در این جهان، با این همه مشکلات و گرفتاریها و غم و اندوه گوناگون بهتر است؛ و یقین دارد که در سراى جاودانه، یکسره در نعمتها غرق مى شود و به حیات ابدى بال مى گشاید؛ از این رو، مرگ را بر زندگى برمى گزیند.

دوّمین امام نور (ع) پدرش امیر مؤمنان (ع) را در کارزار صفّین دید درحالیکه با لباس عادى و بدون داشتن زره، میان دو سپاه قدم مى زد. به او نزدیک شد و گفت: پدرجان! لباسى که بر اندام مبارک شماست، لباس رزم نیست؛ آیا نگران جان خویش نیستید؟

امیر مؤمنان (ع) فرمود:

«یا بنى ان اباک لایبالى وقع على الموت او وقع الموت علیه.»

پسرم! پدرت از این باک ندارد که بر مرگ چیره و برآن وارد شود یا برعکس.

عمّار یاسر نیز با ایمان به سراى آخرت و نعمتهاى خدا، در بحرانى ترین شرایط جنگ صفّین گفت:

«... الآن الاقى الْأحبّة محمّداً و حزبه.»

از مرگ در راه خدا چه باک؟! که اینک دوستان خویش، محمّد(ص) - آن پیام آور برگزیده - و یارانش را دیدار خواهم کرد.

چرا؟

اگر براستى آرزوى مرگ بهتر از دوست داشتن زندگى دنیاست و مردم پرواپیشه باید آن را از خدا بخواهند، پس چرا پیامبر گرامى(ص) که برترین انسانها و نزدیکترین بنده به آفریدگار خویش است، فرمود: هیچگاه کسى از شما بخاطر مشکلات زندگى یا زیانى که به او مى رسد، آرزوى مرگ نکند؛ بلکه دست نیایش به بارگاه خدا بردارد و بگوید: «اللّهم احینى مادامت الحیاة خیراً لى...» (بار خدایا! تا لحظه اى مرا زنده بدار که زندگى براى من شایسته تر است؛ و آنگاه که مرگ پرافتخار برایم بهتر و زیبنده تر است، مرا از این جهان فانى به دیار باقى انتقال ده).

پاسخ

روشن است که از دیدگاه پیامبر(ص) هنگامى که آرزوى مرگ به انگیزه بیتابى و بى اعتمادى به خویش و ضعف دربرابر مشکلات زندگى باشد، ناپسند است و مرگى است فاقد افتخار و آسایش؛ چرا که خدا و پیامبرش ما را به پایدارى و شکیبایى و واگذارى کارها به خدا و تلاش و کوشش شایسته فرمان مى دهند. امّا اگر یقین داشته باشیم که با ادامه زندگى ناهنجار و در غرقاب گرفتاریها، امید و اعتماد به خدا متزلزل و نافرمانى خدا شروع مى شود، در اینجا مرگ بهتر از زندگى در خفّت و اسارت در دام هواى نفس و شیطانهاست؛ و انسان پرواپیشه و باایمان، مرگ را بهتر از زندگى ذلّت بار و گناه آلود مى داند و آرزوى مرگ مى کند. [ نظرات / امتیازها ]

گروه از خود راضى
از تاریخ زندگى یهود علاوه بر آیات مختلف قرآن مجید چنین برمى آید
که آنها خود را یک نژاد برتر مى دانستند، و معتقد بودند گل سر سبد جامعه انسانیتند، بهشت به خاطر آنها آفریده شده !، و آتش جهنم با آنها چندان کارى ندارد! آنها فرزندان خدا و دوستان خاص او هستند، و خلاصه آنچه خوبان همه دارند آنها تنها دارند!
این خودخواهى ابلهانه در آیات مختلفى از قرآن که سخن از یهود منعکس است .
در آیه 18 سوره مائده مى خوانیم : نحن ابناء الله و احبائه : ((ما فرزندان خدا و دوستان خاص او هستیم )).
و در آیه 111 سوره بقره مى خوانیم : وقالوا لن یدخل الجنة الا من کان هودا او نصارى : ((آنها گفتند کسى در بهشت داخل نمى شود مگر اینکه یهودى یا نصرانى باشد)).
و در آیه 80 سوره بقره مى خوانیم و قالوا لن تمسنا النار الا ایاما معدودة : ((آتش دوزخ جز چند روزى به ما اصابت نخواهد کرد)).
این پندارهاى موهوم از یکسو آنها را به ظلم و جنایت و گناه و طغیان دعوت مى کرد، و از سوى دیگر به کبر و خودپسندى و خود برتر بینى .
قرآن مجید در آیات فوق پاسخ دندانشکنى مى دهد مى گوید: ((اگر (آنچنان که شما مدعى هستید) سراى آخرت نزد خدا مخصوص شما است نه سایر مردم پس آرزوى مرگ کنید اگر راست مى گوئید)) (قل ان کانت لکم الدار الاخرة عندالله خالصة من دون الناس فتمنوا الموت ان کنتم صادقین ).
آیا میل ندارید به جوار رحمت خدا پناه برید و نعمتهاى بى پایان بهشت در اختیار شما باشد آیا دوست ، آرزوى دیدن محبوب خود را ندارد؟!
یهود با گفتن این سخنها که بهشت مخصوص ما است یا ما چند روزى بیش در آتش نمى سوزیم ، مى خواستند مسلمانان را نسبت به آئینشان دلسرد کنند.
ولى قرآن پرده از روى دروغ و تزویر آنان بر مى دارد، زیرا آنها به هیچوجه حاضر به ترک زندگى دنیا نیستند و این خود دلیل محکمى بر کذب آنها است ، راستى اگر انسان چنان ایمانى به سراى آخرت داشته باشد چرا اینقدر به زندگى این جهان دل ببندد؟ و براى وصول به آن مرتکب هزار گونه جنایت شود؟ [ نظرات / امتیازها ]

(خالصة) نصب علی الحال من الدار الاخرة. و المراد الجنة، أی سالمة لکم ، خاصة بکم ، لیس لاحد سواکم فیها حق . یعنی إن صح قولکم لن یدخل الجنة إلا من کان هودا. و (الناس ) للجنس و قیل للعهد و هم المسلمون (فتمنوا الموت ) لان من أیقن أنه من أهل الجنة اشتاق إلیها و تمنی سرعة الوصول إلی النعیم و التخلص من الدار ذات الشوائب ، کما روی عن المبشرین بالجنة ما روی . کان علی رضی الله عنه یطوف بین الصفین فی غلالة، فقال له ابنه الحسن : ما هذا بزی المحاربین : فقال : یا بنی لا یبالی أبوک علی الموت سقط، أم علیه سقط الموت . و عن حذیفة رضی الله عنه أنه کان یتمنی الموت ، فلما احتضر قال : حبیب جاء علی فاقة، لا أفلح من ندم . یعنی علی التمنی . و قال عمار بصفین : "الان ألاقی الاحبة محمدا و حزبه ". و کان کل واحد من العشرة یحب الموت و یحن إلیه . و عن النبی صلی الله علیه و سلم : "لو تمنوا الموت لغص کل إنسان بریقه فمات مکانه و مابقی علی وجه الارض یهودی [ نظرات / امتیازها ]

قُلْ إِنْ کانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ (94)

ما یهود کسى دیگر داخل بهشت نگردد، حق تعالى رد قول آنها را مى‌فرماید:
قُلْ إِنْ کانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ: بگو اى پیغمبر در جواب آنها اگر به زعم خود اهل سعادت هستید و باشد سراى دیگرى، یعنى بهشت براى شما، عِنْدَ اللَّهِ خالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ‌: نزد خداى تعالى خاصه شما است غیر مردمان مسلمانان دیگر، فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ‌: پس آرزو کنید مرگ را اگر شما راستگو هستید در اینکه بهشت مخصوص شما باشد، زیرا هر که متیقن باشد که از اهل بهشت است لابد مشتاق مرگ خواهد بود و همیشه آرزو دارد بزودى از این دار محنت خلاص شده به سراى آخرت انتقال یابد که محل راحت و آسایش حقیقى است بدون هیچ کدورت و نقصى.
چنانکه مروى است که حضرت امیر المؤمنین علیه السّلام غلاله در سر داشت، امام حسن علیه السّلام گفت: اى پدر بزرگوار این زىّ اهل حرب نیست، فرمود: اى فرزند هیچ باک ندارد پدر تو که بر مرگ وارد شود یا مرگ به او رسد «1». و فرمایش فزت و ربّ الکعبة که وقت ضربت خوردن‌فرمود، نیز به جهت تیقن آن حضرت بود به وصول بهشت. و عمار یاسر در جنگ صفین مى‌گفت: اکنون مى‌رسم به دوست خود که حضرت پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم باشد. بنابراین هر که جازم به رسیدن بهشت است، البته تمناى آن کند و تهیه زاد آن نماید به کوشش در عبادات و منتظر باشد که زودتر از نقمت دنیا به نعمت عقبى ارتحال یابد، خصوصا وقتى که متیقّن باشد که بهشت خاصه او خواهد بود و غیرى در آن شریک نیست. [ نظرات / امتیازها ]

قُلْ إِنْ کانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ (94)

ترجمه‌

بگو اگر باشد از براى شما سراى آخرت نزد خدا خالص غیر از مردم پس آرزو کنید مرگ را اگر هستید راستگویان..

تفسیر
بگو اى محمد باین یهود که بهشت را مختص بخودشان میدانند و میگویند آن جاى تو و اهل بیت تو نیست و ما گرفتار شما شدیم و خدا ما را در معرض امتحان قرار داده است و ما اولیاء اللّه و بندگان خاص با خیر خدا هستیم و مستجاب الدعوه ایم که دعاى ما رد نمیشود اگر راست میگوئید بهشت مخصوص بشما است و جاى من و اهل بیت من و اهل ایمان از امت من نیست بخواهید از خدا مرگ را براى دروغگو از خودتان و کسانیکه با شما مخالفت دارند با آنکه من و على (ع) میگوئیم ما مستجاب الدعوه و اولیاء خدائیم و بگوئید خدا یا مرگ ده دروغگو را چه از ما باشد چه بر ما تا راست‌گویان آسوده شوند و حجت خدا بر خلق بکمال وضوح برسد با آنکه واضح‌است و حضرت ختمى مرتبت بعد از تلاوت این آیه براى یهود فرمود هیچیک از شما تکلم نمى‌کند باین کلام مگر آنکه هنوز آب دهان خود را فرو نبرده میمیرد و چون آنها میدانستند که دروغ گویند جرئت نکردند دعا کنند فیض ره فرموده مشهور آنستکه مراد آرزو کردن آنها است مرگ را براى خودشان چونکه آنها مدعى بودند که مائیم اولیاء اللّه و أحباؤه و میگفتند داخل بهشت نمیشود مگر کسیکه یهودى باشد و در توریة نوشته است که اولیاء خدا آرزوى مرگ میکنند و از مردن باک ندارند و راه این مطلب آنستکه کسیکه یقین داشته باشد اهل بهشت است مشتاق میشود بوصول آن و خلاص از دنیا و زحماتش چنانچه امیر المؤمنین (ع) فرموده است باک ندارم که من بمرگ برسم یا مرگ بمن و عمار در صفین فرموده الان ملاقات میکنم دوستان خود محمد (ص) و اتباعش را و در خصال است که از امیر المؤمنین پرسیدند چرا طالب ملاقات پروردگار شدى فرمود چون دیدم موفق داشت مرا بدین ملائکه و انبیاء و رسلش دانستم خداوندى که چنین کرامتى بمن عطا فرموده فراموش نمیکند مرا و طالب شدم ملاقات او را، بنظر حقیر فرق است بین اشتیاق و باک نداشتن از مرگ و بین آرزو و طلب مرگ آنچه را ایشان در مقام تأیید مشهور بیان فرموده‌اند مثبت معنى اول است و در اثبات معنى دوم چیزى نقل نفرمودند جز عبارت توریة که لفظ آرزو داشت آنهم ظاهرا مراد اشتیاق است و مبین بباک نداشتن از مرگ شده بود و در ادعیه ماثوره طلب زیادتى عمر بسیار است و طلب مرگ مرجوح است چون دنیا مزرعه آخرت است زارع مشتاق بزرع هست ولى طالب خرابى مزرعه نیست از امیر المؤمنین (ع) نقل شده است که فرمود من یکروز دنیا را نمیدهم هزار روز آخرت را بگیرم شاید حکمتش آن باشد که با یکروز دنیا ممکن است نعیم هزار روز آخرت را هزار برابر کرد علماء بطول عمر انبیاء و اولیاء تمسک مى‌کنند براى اثبات فضل آنها و این اگرچه علت تامه نیست ولى مقتضى هست و فرق بین طلب و اراده در علم اصول معنون است که گاهى شوق مؤکد هست ولى طلب نیست و گاه بعکس است تمنى طلب لازم دارد و ظاهر آیه آنستکه یهود مأمور بطلب مرگ شدند نه مأمور باشتیاق بآن چون معلوم است خداوند در مقام محاجه با آنها است و حجت تمام نمیشود مگر ببیان امام (ع) و الا اگر مراد بیان مشهور باشد ممکن است آنها معارضه بمثل نمایند و بگویند شما هم که بهشت را مخصوص بخودتان‌
میدانید پس آرزوى مرگ کنید و اگر اهل ایمان بگویند ما آرزو نمیکنیم براى تکمیل درجات جواب گویند ما هم بهمین لحاظ طالب نیستیم علاوه بر آنکه یقین ببهشت هم آسان نیست حتى براى اولیاء چون احتمال بدا در حق آنها هم جاریست و تضرعات ائمه اطهار در ادعیه شاید محمول بر این باشد در هر حال مؤمن باید بین خوف و رجاء باشد و از خداوند در هر حال حسن عاقبت را طلب نماید و از اینجا معلوم میشود که باب علم قرآن خانواده عصمت و طهارتند نه غیر آنها. [ نظرات / امتیازها ]