[ همه تفسیر ها ]
تفسیر های بهناز سادات متولي (20 مورد)
● سوره بقرة آیه 115 - از قرآن حکیم و شرح آیات منتخب با ترجمه آیت الله مکارم شیرازی ص18
115. علت توجه به قبله در نماز:
در آیه گذشته، سخن از ستمگرانی بود که مانع مساجد الهی می شدند و در تخریب آن می کوشیدند. این آیه، دنباله همین سخن است و می فرماید: " مشرق ومغرب، از آن خداست و به هر طرف رو کنید، خدا آنجاست." اگر شما را از رفتن به مساجد و پایگاه های توحید منع کردند، را بندگی خدا بسته نیست. شرق و غرب این جهان متعلق به خداست. پس به هر سمتی بروید و به هرسو رو کنید، او آنجاست؛ یعنی می توانید خدا را در همه جا عبادت کنید. نکته ی دیگر این که مفهوم توجه به قبله هرگز محدود بودن ذات پاک خدا ور سمت معینی نیست؛ بلکه از آن رو که انسان یک وجود مادی است و باید به سویی نماز بخواند، دستور داده شده که همه به یک سو نماز بخوانند تا وحدت و هماهمگی در صفوف مسلمین پیدا شود و از هرج و مرج و پراکندگی جلوگیری شود. همچنین محلی که به عنوان قبله تعیین شده (کعبه)، نقطه ای مقدس است که قدیمی ترین پایگاه توحید است و توجه به آن، بیدار کننده ی خاطرات توحیدی است. کعبه، جایی است که به سوی آن نماز گزارده و سجده می شود و نه به خود آن. در بسیاری از عبادات نیز البته توجه به قبله شرط نیست.
نمونه،ج1،ص414
تفسیر موضوعی،ج8،ص112
● سوره بقرة آیه 114 - از قرآن حکیم و شرح آیات منتخب با ترجمه آیت الله مکارم شیرازی ص18
114. تخریب و جلوگیری از ورود به مساجد:
این آیه درباره ی کفار و مشرکان قریش نازل شده که مانع نماز خواندن مسلمانان در مسجدالحرام و اطراف کعبه می شدند. البته مفهوم آیه، وسیع و گسترده است و به زمان و مکان معینی محدود نمی شود؛ همانند شایر آیاتی که در شرایط خاصی نازل گردیده و حکم آن در همه ی قرون و اعصار ثابت است. بنابراین هرکس و هر گروه که به نوعی در تخریب مساجد الهی بکوشد یا مانع از آن شود که نام خدا در آنجا برده شود یا عبادت او در آنجا انجام گیرد، مشمول همان رسوایی و همان عذاب عظیم مذکور در آیه است. توجه به این نکته نیز لازم است که جلوگیری از ورود به مسجد و ذکر نام پروردگار و کوشش در تخریب مسجد، تنها به این نیست که ساختمان آن را با بیل و کلنگ ویران کنند؛ بلکه هر عملی که متیجه آن، از رونق افتادن مسجد باشد، مشمول همین حکم است. همچنین است آنچه باعث شود که مردم از یاد خدا غافل گردند.
المیزان،ج1،ص254
● سوره بقرة آیه 108 - از قرآن حکیم و شرح آیات منتخب با ترجمه آیت الله مکارم شیرازی ص17
108. معجزه؛ وسیله ای برای اثبات نبوت:
قرآن در جا های متعدد این مطلب را بیان فرموده که قوم حضرت موسی (ع) از او تقاضاهایی می کردند که یا محال بوده یا وقوع آنها به مصلحت نبوده است؛ چنان که در آیه 55 سوره ی بقره از قول آنها آمده است: " و به ( یاد آورید ) هنگامی که گفتید: ای موسی، ما هرگز به تو ایمان نمی آوریم مگر اینکه خدا را آشکارا ( با چشم خود ) ببینیم ..." در آیه 53 سوره ی زخرف نیز از قول فرعون آمده است: " اگر ( موسی ) راست می گوید، چرا دست بند های طلا به او داده نشده یا اینکه چرا فرشتگان دوشادوش او نیامده اند؟ " خدا نیز آنها را به دلیل همین بهانه جویی ها و تقاضاهای بی مورد که سبب شده بود زیر بار حق نروند، به شدت عذاب کرد. مشرکین قریش و یهود زمان پیامبر (ص) نیز از او چنین تقاضاهایی داشتند؛ چنان که در آیات 90 تا 93 سوره ی اسراء از قول آنها چنین می خوانیم: " و گفتند ما هرگز به تو ایمان نمی آوریم نا اینکه چشمه ای از این سرزمین (خشک و سوزان) برای ما خارج سازی یا باغی از خرما و انگور برای تو باشد و نهرها را در لابه لای آن جاری کنی یا قطعات (سنگ ها) آسمان را – آن چنان که می پنداری – بر سر ما فرود آوری یا خداوند و فرشتگان را در برابر ما بیاوری یا برای تو خانه ای پر نقش و نگار از طلا باشد یا به آسمان بالا روی. حتی اگر به آسمان بروی، ایمان نمی آوریم مگر این که نامه ای بر ما فرود آوری که آن را بخوانیم." واقعیت اما این است که پیامبران برای اثبات ادعای خود و این که خداوند آنها را فرستاده است، به فرمان و اجازه ی خدا و به اندازه ی فهم و شعور مردم زمانشان، اموری را به مردم نشان می دادند که آنها از انجام آن عاجز بودند و بدین دلیل، آن امور، معجزه نامیده شده است. این آیه مخالفان پیامبر اسلام (ص) را سرزنش و توبیخ می کند که تقاضاهای بی مورد مطرح نکنند؛ وگرنه مانند قوم موسی (ع) گرفتار عذاب الهی خواهند شد. اصولاً معجزه برای اثبات نبوت انبیا بود؛ نه برای این که پیامبران هر آنچه که افراد بر اساس هوای نفسشان تقاضا می کردند، بیاورند و دامنه ی رسالت الهی آنان به تماشاحانه و مجلس بازی مردم تبدیل شود.
اقتباس از اطیب البیان،ج2،ص145