توضیح : خلاصه بیان شعیب این شد که: شما اگر به گفته‏هاى من ایمان داشته باشید- و یا اگر ایمان به حق داشته باشید- بطور مسلم تصدیق خواهید کرد که وفاى به کیل و وزن و اجتناب از کم‏فروشى و تقلب و خوددارى از افساد در زمین به نفع خود شما است.
بعضى از مفسرین آیه مورد بحث را طورى دیگر معنا کرده و گفته‏اند: معناى ایمان در این آیه ایمان به دعوت است، چون وقتى مردم از دعوت انبیاء منتفع مى‏شوند که به آنان ایمان داشته باشند، کسانى که در دل کافرند، همان کفر و شقاوت و ضلالت‏شان نمى‏گذارد که دعوت انبیاء را قبول نموده، از خیرات دنیوى آن طور که شایسته است منتفع شوند، در نتیجه انتفاعاتى که از دنیا و زندگى آن دارند، انتفاعاتى است خیالى هم چنان که فرموده: «وَ ما هذِهِ الْحَیاةُ الدُّنْیا إِلَّا لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِیَ الْحَیَوانُ لَوْ کانُوا یَعْلَمُونَ» (عنکبوت/64).
بعضى دیگر گفته‏اند: احتمال دارد لفظ «ذلکم» اشاره به وفاى به کیل و سایر مذکورات بعد از آن نباشد بلکه اشاره به جمیع مطالب گذشته بوده، و مراد به ایمان هم همان معناى اصطلاحى باشد نه معناى لغوى، خلاصه اینکه معناى آیه چنین باشد: شما اگر ایمان به خدا مى‏داشتید، تنها او را مى‏پرستیدید و به کیل و وزن وفا نموده و در زمین فساد نمى‏انگیختید.
اشکالى که به این دو تفسیر وارد است این است که از ظاهر آیه بر مى‏آید که قوم شعیب قبل از این خطاب متصف به ایمان بوده‏اند، براى اینکه فرموده: «إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ» هم لفظ «کنتم» که ماضى است و هم لفظ «مؤمنین» که اسم فاعل از ایمان است ظهور در این دارد که صفت ایمان مدتى در بین آنان مستقر بوده، و اگر قوم شعیب ایمان نداشتند یا همه آنان کافر بودند و یا بعضى کافر و مستکبر و بعضى مؤمن و منقاد مى‏بودند، جا داشت بفرماید:
«ذلکم خیر لکم ان آمنتم (و یا) ان تؤمنوا این براى شما بهتر بود اگر ایمان مى‏آوردید و یا اگر ایمان بیاورید» پس از اینجا مى‏فهمیم که منظور از ایمان در این آیه، ایمان به معناى اصطلاحى نیست. [ بستن توضیحات ]