« لعنت خدا بر کافران باد چرا؟ زیرا با آنکه خود آنها پیش از بعثت پیامبر اسلام انتظار غلبه بر کافران داشتند ، آن گاه که آمد و شناختند که همان پیغمبر موعود است باز به او کافر شدند و از نعمت وجود او ناسپاسی کردند. »
امروز ما خیلی انتظار ظهور منجی عالم بشریت حضرت ولیعصر(عج) را داریم تا بدست آن حضرت بر دشمنان غلبه کنیم. اما توجه به این آیه پیام تکان دهنده ای برای ما دارد. آیا اطمینان داریم که در زمان ظهور هرکدام از ما جزو آن عده از مسلمانانی نیستیم که طبق روایات در مقابل آن حضرت می ایستند و اعتراض می کنند که این مرد دین جدیدی آورده است؟!! باید بسیار مراقب باشیم که خدای ناکرده ما در کنار کافرین مذکور در این آیه قرارنگیریم و با آنها محشور نشویم.

در این آیه افرادی که کلام خدا را تحریف ( تبدیل ) کرده اند بعنوان "ظالم" و "فاسق" معرفی شده اند و عقوبت سختی برایشان درنظر گرفته شده است و این بسیار حائز اهمیت است چراکه امروز هم بحث تحریف حقایق و تبدیل کلام با عناوینی مثل ژورنالیست و ... رواج دارد و یک حرفه محسوب می شود.

شاید جملة "تنبیه برای همه تشویق برای یک نفر" غیراخلاقی ترین و غیراسلامی ترین جمله ای باشد که متأسفانه گاهاً بر زبانها جاری می شود(و در رفتارها نمود دارد).
در آیة 85 سورة بقره فعل تمام جملات مخاطب است غیر از جایی که قرار است مجرمین تنبیه و عذاب شوند( یُرَدُّونَ إِلى‏ أَشَدِّ الْعَذابِ ) یعنی با اینکه خداوند خطاب می فرماید شما چنین و چنان کرده اید ، اما بعد می فرماید خزی دنیا و عذاب شدید اخروی فقط برای همان کسانی از شماست که این کارها را مرتکب شده اند [و خلاصه همه را با یک چوب نمی رانیم].

خداوند در این آیه می فرماید " ... پس اگر فضل خداوند برشما نبود و رحمتش [نبود] ..."
در تفسیر ، فرهنگ لغات ، و ترجمه های مختلف جستجو کردم و مطلبی درخصوص تفاوت فضل و رحمت و علت استفادة این دو کلمه در آیه نیافتم ؛ اما با اعتمادی که به فصاحت قرآن کریم دارم مطمئن هستم حکمتی درکار است. مثلا در آیة " اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم" از تکرار فعل "اطیعوا" به این نتیجه می رسیم که اطاعت از "اولی الامر" همجنس اطاعت از "رسول" و متفاوت با اطاعت از "الله" است.
علی ایّحالٍ این پرونده را مفتوح کردم تا انشاءالله صاحبنظران مباحث تاریخی یا روایی دراین خصوص اعلام نظر فرمایند و نتیجة مطلوبی برای بهره گیری همة کاربران بدست آید.

فعل ابتدای آیه " أَ لا یَعْلَمُونَ " فعل مرکبّی است که از سه جزء "حرف استفهام" ، "حرف نفی" ، و "فعل مضارع" تشکیل شده و درمجموع فعل مضارع استفهامی منفی (به معنای آیا نمی دانند) بوجودآمده است. حرف ربط " وَ " می بایستی قبل از فعل می آمد ، اما واو بین اجزای فعل فاصله انداخته و حرف استفهام همزه بر حرف ربط مقدم شده است تا بر تعجب و سؤال تأکید شود که این افراد واقعاً چقدر جاهل هستند که تصور می کنند اگر آنچه را از اوصاف پیامبر می دانند بازگو نکنند ، خداوند از آن بی خبر خواهد ماند! و مؤمنان دلیلی بر ردّ آنان نخواهند داشت!!

از طرفی اطمینان داریم که ترجمة این آیه " ... نریزید و ... بیرون نکنید ... " است و ازطرفی دو فعل "لا تَسْفِکُونَ " و "لا تُخْرِجُونَ " طبق قواعد صرف ، افعال نفی هستند. طبق چه قاعده ای باید فعل نفی را بصورت نهی ترجمه کنیم؟!

چرا برای کلمة " بَیِّنَةٌ " که مؤنث مجازی است ، فعل " جاءَ " که مفرد مذکر غایب می باشد بکار رفته است؟

در بخش نکته ها درج شده است. لطفا از بخش سؤالات حذف شود

و هنگامی که به ایشان گفته شد در زمین تباه سازی نکنید ، گفتند همانا ما اصلاح کننده هستیم

تَشْهَدُونَ : شهادت می دهید
 توضيح : این کلمه فعل مضارع است و ترجمه کردن آن به " گواه بودید " یا " شهادت دادید " خالی از اشکال نیست. علی الخصوص که از مضارع بودن آن ، این برداشت می شود که شما قبلاً اقرار کرده اید و امروز هم آن اقرار را انکار نمی کنید و قبول دارید که چنین پیمانی را بسته اید.

تَوَلَّیْتُمْ : برگشتید - پرهیز کردید
 توضيح : این فعل جمع مذکر مخاطب از باب تفعّل است که مصدر آن "تولّی" است و باتوجه به اینکه تولّی از فروع دین است ، و ذهنیت قبلی ما از ریشة " و ل ی " دوستی و سرپرستی است ممکن است در معنای کلمه شبهه ای بوجود آید که چرا در اینجا به رویگردانی و پرهیز ترجمه شده است؟!
" تولّیَ " (مفرد غایب فعل موردنظر) فعلی است که در فرهنگ لغات چندین معنا به خود اختصاص داده است. از جمله :
1- تولّیَ الأمرَ = به انجام آن کار قیام نمود
2- تولّیَ الشیءُ = آن را لازم گرفت
3- تولّیَ فلاناً = او را دوست گرفت - او را ولایت داد
4- تولّیَ عنهُ = برگشت از او - پرهیز کرد
5- تولّیَ الحکمُ = فرمانروایی به او واگذار شد
روشن است که مختار نیستیم هریک از این معانی را به دلخواه انتخاب کنیم و حتماً باید به قرائن موجود در جمله (یا جملات قبل و بعد) توجه شود. علی أیّ حال بند 4 مناسب این آیه می باشد.

مُسْتَهْزِؤُنَ : تمسخرکنندگان
 توضيح : این کلمه فعل نیست ولی متأسفانه در برخی ترجمه ها بصورت فعل ترجمه شده است.
مستهزؤن اسم فاعل جمع مذکر از باب استفعال با ریشة " هـ ز ء " بر وزن مستفعِلون می باشد و " نحن مستهزؤن " یعنی ما استهزاءکننده(تمسخرکننده) هستیم. (در عربی تمام صیغه های فعل "است" در جمله مستتر هستند)

أَیَّدْنا : بر وزن فَعَّلْنا فعل ماضی متکلم مع الغیر از مصدر «تأیید» - ثلاثی مزید از باب تفعیل - از ریشة « أ ی د » به معنای تأیید کردیم.
أَیَّدْناهُ : مفعول این فعل بصورت ضمیر متصل( مفرد مذکر غایب) به آخر آن اضافه شده است.

لا یُنْصَرُونَ :
یُنْصَرُونَ : فعل مضارع مجهول - جمع مذکرغایب از مصدر « نـَـصر » - ثلاثی مجرد - از ریشة « ن ص ر » (سالم) - به معنای « یاری می شوند »
فعل مضارع معلوم متناظر با آن « یـَـنْصـُـرُونَ » به معنای « یاری می دهند » با یاء مفتوح و صاد مضموم است که طبق قواعد صرف، فتحة یاء تبدیل به ضمّه ؛ و ضمّة صاد تبدیل به فتحه شده است.
لا یُنْصَرُونَ : لای نافیه فعل فوق الذکر را تبدیل به مضارع مجهول منفی کرده است؛ به معنای « یاری نمی شوند »

لا یُخَفَّفُ :
یُخَفَّفُ : فعل مضارع مجهول - مفرد مذکرغایب از مصدر «تخفیف» - ثلاثی مزید از باب تفعیل - از ریشة « خ ف ف » (مضاعف) - به معنای « تخفیف داده می شود »
فعل مضارع معلوم متناظر با آن « یُخَفّـِـفُ » به معنای « تخفیف می دهد » با فاء مشدّد مکسور است که طبق قواعد صرف، کسرة فاء تبدیل به فتحه شده است.
لا یُخَفَّفُ : لای نافیه فعل فوق الذکر را تبدیل به مضارع مجهول منفی کرده است؛ به معنای « تخفیف داده نمی شود »