112) در این آیه براى نوبت سوم این جمله را بر اهل کتاب متوجه مى‏ کند که سعادت واقعى انسان دائر مدار نامگذارى نیست و احدى در درگاه خدا احترامى ندارد مگر در برابر ایمان واقعى و عبودیت.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

112) از تطبیق این سه آیه (62، 81 و109 بقره) با هم تفسیر ایمان و احسان، استفاده می‌ شود و به دست مى ‏آید که مراد از ایمان تسلیم شدن در برابر خداست و مراد از احسان عمل صالح است. [ نظرات / امتیازها ]

112) بهشت خدا در انحصار هیچ گروهی نیست. [ نظرات / امتیازها ]

112) حدیثی از امام صادق علیه السلام
یکی از حقایق عبودییت این است که هم و غم انسان این باشد که امر خداوند را اطاعت و نهی خداوند را اجتناب کند . [ نظرات / امتیازها ]

112) هرچند واژه علم، دارای معنای جامعی است که در غیر علوم دینی هم کاربرد دارد، لیکن علم نافع همان علم صائب و جهان‌بینی الهی است که همه علوم را جهت‌دار می‌کند و کسی که از آن برخوردار است عالمِ حقیقی است و کسی که از آن محروم است در قبالِ عالِم قرار دارد و جاهل محسوب می‌شود؛ هرچند از قدرتهای علمی دیگر بهره‌مند باشد. این نکته از تقابل بین ﴿یتلون الکتاب﴾ و ﴿لا یعلمون﴾ استظهار می‌شود؛ چنان‌که از تقابل امّی و اهل کتاب نیز می‌توان این لطیفه را استنباط کرد. گرچه عنوان ﴿یتلون الکتاب﴾ دارای مفعول است ولی عنوان ﴿لایعلمون﴾ نیازمند به مفعول نیست؛ زیرا کلمه «عالم» در مقابل «جاهل» در تازی، محتاج به ذکر مفعول نیست؛ چنان‌که واژه «دانا» در برابر «نادان» در فارسی از ذکر مفعول بی‌نیاز است.
منشأ علم صائب توحیدی و عمل صالح همگرایی و اتحاد فقط وحی الهی و کتاب آسمانی است و در این‏جهت بین کتابهای آسمانی فرقی نیست؛ ازاین‌رو از آشنایان به کتاب اصیل و غیر محرّف الهی چیزی جز قبول حق و تحمّل رأی صائب دیگران و گرایش به وحدت جمعی خردورزان دینی مورد توقّع نیست و اگر گروهی با تلاوت تورات مثلاً و با آگاهی از پیام آن درباره خضوع در ساحت حق، متمرّدانه، بلکه متنمّرانه در برابر قرآن حکیم موضع بگیرند، مستحق سوط ﴿مَثَل الذین حمّلوا التوراة ثمّ لم یحملوها کمثل الحمار یحمل أسفاراً) 1 خواهند بود؛ زیرا چنین گروهی نه تنها میزان حق و قسطاس قسط و ترازوی صدق را مرجع حلّ مُعْضِل قرار ندادند، بلکه آن را دستاویز دست‌آموزان دنیامدار ساختند و با اشترای ثمن قلیل قول ثقیل را ترخیص و حراج کردند. تَعْساً و تبّاً لهم. [ نظرات / امتیازها ]

112) برای اهتمام به پاداش موحّدان صالح که چهره هویّت خویش را در غیر سمْت و سوی الهی قرار ندادند و در صحنه عمل هیچ تقصیری را روا نداشتند و حُسن باطن خود را با آرایش ظاهر در هماهنگ کردن قلب و قالَب و ایمان و عمل مقرون کردند، مالک اجر بودن آنان به این صورت ارائه شد که «نزد پروردگار» است؛ یعنی چنین انسانِ جامع بین عقیده ناب و عمل سره، گذشته از استحقاق اصل اجر، آن‌را «عند ربه» دریافت می‌کند که قهراً از فیض «عِنْدیّت» متنعم می‌شود؛ زیرا چنین انسان جامعی که به طور مَلَکه، نه حال، و به نحو ثبات و دوام، نه نَوَسان و مقطعی و گذرا، به زیور احسان آراسته است؛ ﴿و هو مُحْسِنٌ﴾ به نحوی که هم اسلامِ وجهِ او محسنانه است و هم رفتار صالحانه او چنین است، شایسته چنان تکریمی خواهد بود. [ نظرات / امتیازها ]

112) ذکر جمله ((و هو محسن )) بعد از بیان مساءله تسلیم ، اشاره به این است که تا ایمان راسخ وجود نداشته باشد، نیکوکارى به معنى وسیع کلمه حاصل نخواهد شد.
ضمنا این جمله نشان مى دهد که نیکوکارى براى این افراد با ایمان جنبه یک فعل زودگذر ندارد، بلکه وصف آنها شده و در عمق جانشان نفوذ کرده است .
نفى خوف و غم از پیروان خط توحید، دلیلش روشن است چرا که آنها تنها از خدا میترسند، و از هیچ چیز دیگر وحشت ندارند، ولى مشرکان خرافى از همه چیز ترس دارند، از گفته هاى این و آن ، از فال بد زدن ، از سنتهاى خرافى و از بسیار چیزهاى دیگر.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

111) ((امانیهم )) جمع ((امنیة )) به معنى آرزوئى است که انسان به آن نمى رسد.
البته در اینجا این مدعیان اهل کتاب یک آرزو بیشتر نداشتند و آن انحصار بهشت به آنها بود، ولى از آنجا که این آرزو خود سرچشمه آرزوهاى دیگر و به اصطلاح داراى شاخ و برگهاى دیگرى است به صورت ((جمع )) (امانى ) ذکر شده .

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

112) جالب توجه اینکه در آیه فوق اسلام به وجه نسبت داده شده (آنها صورت خود را در برابر خدا تسلیم مى کنند) این به خاطر آن است که روشنترین دلیل براى تسلیم در برابر چیزى آن است که انسان با تمام صورت متوجه آن شود.
این احتمال نیز وجود دارد که ((وجه )) به معنى ذات بوده باشد، یعنى آنها با تمام وجود خود تسلیم فرمان پروردگارند.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

112) بسم الله الرحمن الرحیم
أسلَمَ (سلم) : فرمانبرداری بی چون و چرا از امر یا نهی، دین اسلام، و گاهی بمعنای مسلمانان نیز می‏آید. إسْلَاماً ‏‏[سلم‏]: فرمانبردار شد، مسلمان شد (فرهنگ ابجدی) . بمعنی تسلیم شدن بفرمان حق و در اخبار شیعه بمعنی ورود ‏بولایت اهل بیت علیهم السلام تفسیر شده است(قاموس قرآن).‏
مُحْسِنٌ : نیکوکار , محسنین: نیکو کاران. محسنات: زنان نیکو کار. بنظر میاید که این اسماء فاعل در قرآن بجای ‏صفت مشبهه بکار رفته‏اند و از آنها ثبوت اراده شده است چنانکه با مراجعه روشن خواهد شد. أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَ هُوَ ‏مُحْسِنٌ نساء 125 (قاموس قرآن)‏ [ نظرات / امتیازها ]