1)
شاه آبادی (داور) : در قرآن و روایات دو گونه اندوه از یکدیگر تفکیک شده اند: اندوه برای دنیا و اندوه برای آخرت. اولی مذموم است و هرگونه دلبستگی به دنیا که در آن حضور خدا نباشد امری مذموم است. در مقابل ناراحتی برای امر آخرت -با همه انواع آن- امری پسندیده است. این اندوه میتواند به خاطر ارتکاب گناهان، کمکاری در انجام تکالیف، ترس از جهنم، غصه فراق بهشت و فراق مصاحبت با اولیای خدا و... باشد.
در روایات نیز اشاره شده که برای مؤمن راحتی نیست تا زمان لقای پروردگارش.
در این آیه نیز هم خوف و حزن برای دنیا از مؤمن نفی شده و هم خوف و حزن روز قیامت (بعد از مرگشان) نفی شده است.