(قل امنا بالله وما انزل علینا وما انزل علی ابراهیم و اسمعیل و اسحق و یعقوب و الاسباط):(بگو ما به خدا و آنچه بر ما نازل کرده و آنچه بر ابراهیم واسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط نازل کرده است ایمان داریم )در اینجا به پیامبر امر می نماید که از جانب خود و همه مؤمنان امتش مطابق میثاق الهی رفتارکند و انبیاء نامبرده بعد از یعقوب از اسباط بنی اسرائیل مانند داود و یونس وایوب می باشند،(وما اوتی موسی وعیسی و النبیون من ربهم ):(و به آنچه موسی و عیسی و پیامبران دیگر از ناحیه پروردگارشان آورده اند ،ایمان داریم )،برای عمومیت دادن به کلام است تا شامل همه انبیاء حتی آدم و نوح نیز بگردد،(لانفرق بین احد منهم ونحن له مسلمون ):(بین هیچ یک از آنان فرق نمی گذاریم و ماتسلیم او هستیم )در این جمله همه انبیاء را یک جا جمع نموده است و اعلام پیروی از همه آنان را می نماید. [ نظرات / امتیازها ]

در این آیه خداوند به پیامبر صلّى اللّه علیه و آله (و همه پیروان او) دستور مى‏دهد که نسبت به همه تعلیمات انبیاء و پیامبران پیشین، علاوه بر آنچه بر پیغمبر اسلام نازل شده ایمان داشته باشند مى‏فرماید: «بگو: ایمان به خدا آوردیم و به آنچه بر ما و بر ابراهیم و بر اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط (پیامبران تیره‏هاى بنى اسرائیل) نازل شده و آنچه به موسى و عیسى و همه پیامبران از سوى پروردگارشان داده شده است نیز ایمان آورده‏ایم ما در میان آنها فرقى نمى‏گذاریم و ما در برابر او (خداوند) تسلیم هستیم» (قُلْ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ ما أُنْزِلَ عَلَیْنا وَ ما أُنْزِلَ عَلى‏ إِبْراهِیمَ وَ إِسْماعِیلَ وَ إِسْحاقَ وَ یَعْقُوبَ وَ الْأَسْباطِ وَ ما أُوتِیَ مُوسى‏ وَ عِیسى‏ وَ النَّبِیُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ).

[ نظرات / امتیازها ]

در این آیه اظهار ایمان سفارش ده از طرف دیگر ایمان به انبیا در کنار ایمان به خدا آمده است وآمدن انبیان نیز جلوه ای از ربوبیت الهی مطرح شده است.تمام انبیا دارای یک هدف مشترک هستند لافَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ ومومنان نیز هماهنگ با تمام موجودات تسلیم خداهستند وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ [ نظرات / امتیازها ]

هان اى پیامبر! تو و امّت توحیدگرا و یکتاپرست اسلام بگویید: ما به خداى یکتا و آنچه بر ما فرو فرستاده شده، و به آنچه بر ابراهیم و اسماعیل و اسحق و یعقوب و نوّادگان او فرود آمده، و نیز به آنچه بر موسى و عیسى و دیگر پیامبران ازجانب پروردگارشان داده شده است، با همه وجود ایمان آورده‏ایم؛ و ما میان هیچیک از آنان فرق نمى‏گذاریم و ما تنها فرمانبردار بارگاه او هستیم. روشن است که مخاطب این آیه شریفه پیامبر گرامى است؛ و او بعنوان پیشواى امّت، ازسوى خود و همه آنان، نداى توحیدگرایى را طنین مى‏اندازد و ایمان به پیامبران و فرمانبردارى از پروردگار را بیان مى‏دارد.(168) یک پرسش: برخى این پرسش را طرح کرده‏اند که در آیه شریفه گویى نوعى تکرار بچشم مى‏خورد؛ بدینصورت که در ابتداى آیه مى‏فرماید: «آمنّا» و آنگاه در پایان آن، همان حقیقت به‏شکلى دیگر و با عبارت «و نحن له مسلمون» (و ما دربرابر او تسلیم و سربر فرمانش هستیم، بیان شده است. دلیل این تکرار چیست؟ پاسخ: درست است که هر دو عبارت بیانگر یک حقیقت‏اند؛ امّا از جهاتى با یکدیگر فرق دارند: 1. آغاز آیه شریفه، بیشتر نمایانگر ایمان به یکتایى خدا و آفریدگارى او، بعثتها و پیامبران خدا و کتابهاى آسمانى و همسانى دعوتها و نیز تأکید بر این واقعیت است که همه پیامبران ازجانب اویند؛ ولى آخر آیه، بیشتر بیانگر این مطلب است که «ما بعد از ایمان به همه اینها، اسلام‏گرا و مسلمانیم و به تمامى مقررّات و هشدارهاى پروردگار سرِ فرمانبردارى نهاده‏ایم. 2. علّت آمدن هر دو جمله آن است که پیروان مذاهب تحریف‏شده، به ایمان اقرار و اعتراف مى‏کردند؛ لیکن دربرابر اسلام که دین خداست، زبان به اقرار نمى‏گشودند؛ به همین جهت، پیامبر به دستور خدا فرمود: «ما مسلمانیم». 3. و دیگر اینکه آخر آیه، تأکیدى بر محتواى آن است و در موضوعهاى مهم و مفاهیم بلند، تأکید، سازنده و زیباست. * * * و آیه پایانى این بحث هشدارى است به تمامى آدمیان که دینِ مورد قبول پروردگار، فقط اسلام است. «و من یبتغ غیرالاسلام دیناً فلن‏یقبل منه و هو فى‏الآخرة من‏الخاسرین» و هر که دین و آیینى جز اسلام بجوید و بخواهد و به آن دل بندد، هرگز از او پذیرفته نخواهد شد و بر آن کیفر خواهد گردید و او در سراى آخرت از زیانکاران خواهد بود؛ چرا که به دین مورد نظر و پسند خدا دل نبسته و براساس راه و رسم توحیدى نزیسته است. آرى؛ آیه شریفه نشانگر آن است که ایمان و اسلام یک حقیقت‏اند؛ گرچه دو اصطلاح‏اند امّا یک واقعیت را مى‏رسانند.
[ نظرات / امتیازها ]

اگر گوئید معنى «وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ»- ما بخدا تسلیم هستیم ایمان را میرساند پس اقرار بایمان در جمله پیش یعنى چه؟ گوئیم مراد اینست که ما تسلیم و مسلمانیم به اینکه نسبت بهر آنچه بما امر و نهى شده اطاعت و انقیاد داریم و همچنین آوردن کلمه مسلمون پس از آمنا از اینروست چون اهل ادیان مخالف اسلام همگى بایمان اقرار دارند ولى بلفظ اسلام اقرار نمیکنند و لذا فرموده:

وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ- ما مسلمانیم.
[ نظرات / امتیازها ]

قُلْ آمَنّٰا بِاللّٰهِ وَ مٰا أُنْزِلَ عَلَیْنٰا وَ مٰا أُنْزِلَ عَلىٰ إِبْرٰاهِیمَ وَ إِسْمٰاعِیلَ وَ إِسْحٰاقَ الخ این آیه را مى توان شاهد گرفت بر آن توجیه اخیر «وَ إِذْ أَخَذَ اَللّٰهُ مِیثٰاقَ اَلنَّبِیِّینَ » تا آخر

که گفته شد شاید از اخذ میثاق از پیمبران اتفاق در وحدت و کلمه توحید و دین خدا و اجراى آن باشد و دیگر هر رسولى که آمد و مصدق دین حق است به او ایمان آرید و به امّتتان امر کنید که آنها نیز به او ایمان آرند و او را یارى کنند این است که مى شود گفت این آیه مفسر و مبین همان آیه باشد که مجددا امر به رسولش مى کند که بخلق بگو ما ایمان آوردیم «آمَنّٰا» بصیغه جمع آورده یعنى من و امتم از مؤمنین ایمان آوردیم بخدا و آنچه از کتاب و حکمت بر ما نازل گردیده و آنچه بر تمام پیمبران نازل گردیده

لاٰ نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ما یعنى من و امتم مؤمنین بین احدى از پیمبران تفرقه نمى اندازیم یعنى به همه آن بزرگواران ایمان داریم،و جمله دوم براى تأکید و محقق گردانیدن همان جمله اول «آمَنّٰا بِاللّٰهِ » است که به مردم خاطر نشان کند که بدانید ایمان آوردن ببعضى از انبیاء دون بعضى خلاف است مثل ایمان آوردن یهودیان بموسى و انکار عیسى و نیز ایمان آوردن عیسویان بعیسى بدون ایمان بمحمد صلّى اللّه علیه و آله و سلّم خلاف حکم خدا است زیرا تمام پیمبران در توحید و معاد که این دو اصل دین و پایه آنست متفق القول و متفق الکلمه مى باشند انکار یکى از آنها در واقع انکار تمام آنها است

وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ این است که فرموده چون پیمبران در دین حق تعالى و وحدت کلمه توحید متفق مى باشند ما مؤمنین تسلیم و منقاد و در امر حق تعالى تسلیم مى باشیم این است که هیچ یک از ما بر خلاف دیگرى سخن نمى گوییم زیراکه انکار یکى از آنها در واقع انکار تمام آنها است [ نظرات / امتیازها ]

بعد از آنکه انبیاء عظام اقرار بعهد مودت با پیغمبر اکرم از طرف خود و امم خود نمودند در مقابل حضرت ختمى مرتبت هم مأمور شد که از طرف خود و امت خود اظهار مودت و ربط معنوى را فرموده اعتراف و اداء شهادت نماید بر آنچه از طرف خداوند بانبیاء عظام نازل شده است که همه حق است و ضمنا تصدیق و اظهار ایمان نماید بتمام آن ذوات مقدسه که همه مظاهر الهى و مروجین توحید و وسائط فیض و طالب یک مقصد و مایل به یک مقصودند و مبعوث به یک غرض و نتیجه اند و فرقى در این جهت بین آنها نیست نهایت آنکه برحسب مراتب و درجات کمالیه خودشان ما بین آنها فاضل و افضل و کامل و اکمل و داراى شریعت و کتاب و سمت رسالت بر عامه خلق یا خصوص قبیله و حومه خودشان متصور و واقع است و چون یگانه مقصد اصلى توحید و معرفت خداوند است از حضرت ابراهیم علیه السلام که یکه تاز این میدان و پیشرو این مقصد و متبوع حضرت ختمى مرتبت و نزدیکترین انبیاء اولوالعزم به آن حضرت وجد امجد اوست شروع شده و پس از او بمناسبت آنکه یگانه عالم وجود از نسل حضرت اسماعیل است نام آن بزرگوار برده شده و پس از او نام حضرت اسحاق که برادر او و پیغمبر عظیم الشأن است ذکر گردیده و بعدا حضرت یعقوب که اسرائیل یعنى عبد اللّه لقب داشته و سرسلسله انبیاء بنى اسرائیل است یاد شده و پس از آن اسباط که دوازده قبیله بنى اسرائیل و از نسل دوازده پسران آن حضرتند بنحو اجمال ذکر شده چون اکثر انبیا در بین آنها بودند و از آن میان دو پیغمبر اولوالعزم حضرت موسى و حضرت عیسى براى مزید اهتمام مخصوص بذکر شده اند و اخیرا تصریح شده بایمان بتمام کتب سماوى و تمام پیغمبران صاحب کتاب مانند آنان که نامبرده شدند و غیر آنها مانند شیث و ادریس و داود و حیقوق و شعیا و هر پیغمبر صاحب کتاب و شریعتى که ما فرق نمى گذاریم میان آنها بتصدیق بعضى و تکذیب بعضى چنانچه یهود و نصارى فرق گذارده اند و ما منقادیم نسبت به خداوند و مخلصیم در عبادت او و تابعیم آنچه را فرستاده است بتوسط انبیاء براى هدایت خلق حقیر عرض مى کنم این در واقع عهدیست که خداوند از پیغمبر (ص) گرفته و آن حضرت قبول نموده است از طرف خود و امتش پس اگر در مقام تخلف و عصیان برآئى به بین چه اندازه بى وفائى با پیغمبر (ص) و اهل بیت اطهارش نمودى با آنکه آنها چه اندازه وفادارى با ما نمودند و از همه چیز براى خاطر ما گذشتند آیا سزاوار است ما آنها را نزد خداوند شرمنده نمائیم و خودمان را از ربقه اطاعت آنها خارج کنیم [ نظرات / امتیازها ]