توضیح : چون کلمه (بلوغ) همانطور که در رسیدن به هدف استعمال می ‏شود، همچنین در رسیدن به نزدیکی ‏های آن نیز به کار می ‏رود. دلیل بر اینکه منظور از بلوغ اشراف است جمله (فَأَمْسِکُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ سَرِّحُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ ...) است، چون می ‏فرماید که بعد از این بلوغ مخیر هستید بین اینکه همسر را نگه دارید و یا رها کنید و ما می ‏دانیم که بعد از تمام شدن عده دیگر چنین اختیاری نیست. [ بستن توضیحات ]

توضیح : مراد از نعمت در جمله «وَ اذْکُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ» نعمت دین و یا حقیقت دین است که گفتیم همان سعادتی است که از راه عمل به شرایع دین حاصل می ‏شود مانند آن سعادت زندگی که مختص است به الفت میان زن و شوهر. دلیل بر اینکه منظور از نعمت، نعمت دین است، این است که خدای سبحان در آیات زیر سعادت دینی را نعمت خوانده و فرموده است: «الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی» (ماوده/3) و «وَ لِیُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَیْکُمْ» (مائده/7) و «فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْواناً» (آل عمران/103). بنابراین اینکه بعدا می ‏فرماید: «وَ ما أَنْزَلَ عَلَیْکُمْ مِنَ الْکِتابِ وَ الْحِکْمَةِ یَعِظُکُمْ بِهِ ...» به منزله تفسیری است برای این نعمت و قهرا مراد از کتاب و حکمت ظاهر شریعت و باطن آن و یا به عبارتی دیگر احکام و حکمت احکام است.

ممکن نیز هست مراد از نعمت مطلق نعمت ‏های الهیه باشد؛ چه نعمت ‏های تکوینی و چه غیر آن، در نتیجه معنای جمله چنین می‏ شود که حقیقت معنای زندگی خود را به یاد آورید و متوجه آن باشید و مخصوصا به مزایا و محاسنی که در الفت و سکونت بین زن و شوهر است و به آنچه از معارف مربوط به آن که خدای تعالی به زبان وعظ بیان کرده است و حکمت احکام ظاهری آن را شرح داده است توجه کنید که اگر شما در آن مواعظ دقت کامل به عمل آورید، به تدریج کارتان به جایی می‏ رسد که دیگر به هیچ قیمتی دست از صراط مستقیم برندارید و کمال زندگی و نعمت وجود خود را تباه نکنید و از خدا پروا کنید تا دل هایتان متوجه شود که خدا به هر چیزی دانا است؛ در این صورت است که دیگر ظاهر شما مخالف باطنتان نخواهد شد و دیگر چنین جرأت و جسارتی علیه خدا نخواهید کرد که باطن دین او را در شکل تعمیر ظاهر آن منهدم سازید. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را تفسیر قمی (ج 1، ص 76) روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را تفسیر عیاشی از عمرو بن جمیع و او بدون ذکر سند از حضرت علی (علیه السلام) روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را کتاب فقیه (ج 3، حدیث 4762) روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]