توضیح : چون می ‌دانستند که موجود زمینى به خاطر اینکه مادى است، باید مرکب از قوای غضبى و شهوى باشد و چون زمین دار تزاحم و محدود الجهات است و مزاحمات در آن بسیار می ‌شود، مرکباتش در معرض انحلال و انتظام ‌هایش و اصلاحاتش در مظنه فساد و بطلان واقع می ‌شود. لاجرم زندگى در آن جز به صورت زندگى نوعى و اجتماعى فراهم نمی ‌شود و بقا در آن به حد کمال نمى ‏رسد جز با زندگى دسته‌جمعى. و معلوم است که این نحوه زندگى بالاخره به فساد و خونریزى منجر می ‌شود. در حالیکه مقام خلافت همان ‌طور که از نام آن پیداست، تمام نمی ‌شود مگر به اینکه خلیفه نمایشگر مستخلف باشد و تمامى شئون وجودى و آثار و احکام و تدابیر او را حکایت کند. البته آن شئون و آثار و احکام و تدابیرى که به خاطر تأمین آن ‌ها خلیفه و جانشین براى خود معین کرده است. و خداى سبحان که مستخلف این خلیفه است، در وجودش مسماى به اسمای حسنى و متصف به صفات علیایى از صفات جمال و جلال است و در ذاتش منزه از هر نقصى و در فعلش مقدس از هر شر و فسادى است، جلت عظمته. و خلیفه ‏اى که در زمین نشو و نما کند، با آن آثارى که گفتیم زندگى زمینى دارد، لایق مقام خلافت نیست و با هستى آمیخته با آن همه نقص و عیبش، نمی تواند آینه هستى منزه از هر عیب و نقص و وجود مقدس از هر عدم خدای سبحان گردد، به قول معروف «تراب کجا و رب الارباب کجا؟». [ بستن توضیحات ]

توضیح : به دلیل این اعترافى که خداى تعالى از ایشان حکایت کرده است که دنبال سؤال خود گفته ‏اند: «إِنَّکَ أَنْتَ الْعَلِیمُ الْحَکِیمُ» چون این جمله با حرف (اِنَّ) که تعلیل را می ‌رساند آغاز شده است و مى ‏فهماند که فرشتگان مفاد جمله را مسلم می دانستند (دقت بفرمائید). [ بستن توضیحات ]

توضیح : دلیل و مؤید این عمومیت خلافت، آیه «إِذْ جَعَلَکُمْ خُلَفاءَ مِنْ بَعْدِ قَوْمِ نُوحٍ» (اعراف/69) و آیه «ثُمَّ جَعَلْناکُمْ خَلائِفَ فِی الْأَرْضِ» (یونس/14) و آیه «وَ یَجْعَلُکُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ» (نمل/62) می ‌باشد. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را تفسیر عیاشى (ج 1 ص 29 ح 4) روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را تفسیر عیاشى (ج 1 ص 32 ح 9 و ح 10) روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : روایت اول را تفسیر عیاشى (ج 1 ص 32 ح 13) روایت کرده است.

روایت دوم را تفسیر عیاشى (ج 1 ص 32 ح 11) روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را اکمال الدین (ج 1 ص 13) روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را مرحوم مجلسى در بحار الانوار از جابر بن عبد اللَّه روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : در فصل دوم از سفر اول که سفر خلقت است می گوید: خداوند آدم را از خاک خلق کرد و سپس دم حیات را در بینى او بدمید. پس نفسى ناطق شد و خدا بهشت هایى در ناحیه شرقى عدن بکاشت و آدم را که خلق کرده بود به آنجا برد و خدا از زمین همه رقم درخت برویانید و منظره ‏هاى آن ها را نکو کرد و میوه ‏هایش را پاکیزه ساخت و درخت حیات را در وسط آن باغ ها بکاشت و درخت معرفت خیر و شر را نیز و نهرى از عدن به سوى آن باغ ها بکشید تا آن ها را آبیارى کند و آن نهر را چهار شقه کرد. اسم یکى از آن ها نیل بود و این نیل به تمامى شهر ذویله که طلا در آنجاست احاطه داشت. طلا و همچنین لؤلؤ و سنگ مرمر آن شهر بسیار خوب است. نام نهر دومى جیحون بود که به سرتاسر شهر حبشه احاطه دارد و نام نهر سوم دجله است که از ناحیه شرقى موصل مى ‏گذرد و نام نهر چهارم فرات است.

پس از آن خداوند آدم را گرفت و در باغ هاى عدن منزل داد تا رستگارش کند و محافظتش نماید. خدا آدم را فرمود که تمامى درختان این باغ ها برایت حلال است و می توانى از آن ها بخورى ولى از درخت معرفت خیر و شر مخور چون در همان روزى که از آن بخورى مستحق مرگ می شوى. خداوند به خودش فرمود: چه چیزى از بقای آدم به تنهایى برخاسته است؟ خوب است کمکى هم برایش درست کنم. پس خدا تمامى وحشى ‏هاى صحرا و مرغان هوا را محشور کرد و نزد آدم آورد تا در پیش روى او آن ها را نامگذارى کند. پس هر چه را آدم بر آن جانداران نام نهاد همان تا به امروز نام آن است. پس آدم اسمای جمیع چارپایان و مرغان هوا و وحشیان صحرا را نام برد ولى هیچ یاورى در مقابل خود ندید. پس خدا چرتى بر آدم مسلط کرد تا چیزى احساس نکند. پس یکى از دنده ‏هاى سینه او را کند و در جایش گوشت گذاشت. آن گاه خدا از آن یک دنده زنى درست کرد و او را نزد آدم آورد. آدم گفت: این بار استخوانى از استخوان هایم و گوشتى از گوشت هایم را دیدم و جا دارد آن را امرأة بنامم چون از امر من اخذ شد. به همین جهت است که مرد پدر و مادر خود را رها نموده و زن خود را مى ‏چسبد به طورى که یک جسد واحد تشکیل می دهند. آن روز آدم و همسرش عریان بودند و از عریانى خود باکى نداشتند.

فصل سوم، آن روز مار از میانه همه حیوان هاى صحرا که خدا خلق کرده بود حکیمى شد و به زن گفت: راستى و به یقین خدا گفته از همه این درخت هاى باغ نخورید؟ زن به مار گفت: نه، از همه درختان باغ می خوریم. تنها فرموده از میوه آن درخت که در وسط باغ است نخورید و نزدیکش نشوید تا نمیرید. مار به آن دو گفت: نمى ‏میرید، خدا می دانسته که شما همان روز که از آن درخت بخورید چشمتان باز می شود و چون ملائکه در خیر و شر دانا می شوید. پس وقتى زن دید که درخت درخت خوبى و میوه ‏اش خوب و شهوت انگیز است، عقل خود از کف بداد و از میوه آن گرفته و خورد و به شوهرش هم داد خورد. پس چشمشان باز شد و فهمیدند که عریان هستند. پس از برگ هاى انجیر لباسى چون لنگ براى خود درست کردند.

بعد آواز خدا را که داشت در باغ قدم مى ‏زد شنیدند، پس خدا ایستاد و آدم را صدا زد و به او گفت: کجا هستى؟ و این صدا محققا از او بود. آدم گفت: صداى تو را در باغ شنیدم ولى چون عریان هستم خود را پنهان کردم. خدا پرسید: چه کسى به تو گفت عریانى؟ مگر از آن درخت خوردى که از خوردنش نهیت کردم؟ آدم گفت: این زنى که برایم درست کردى از آن به من داد خوردم. خدا به زن گفت: چه کار کردى؟ گفت: مار مرا فریب داد و از آن خوردم. پس خدا به مار گفت: حال که دانسته چنین کارى کردى، از میانه همه چارپایان و همه وحشى ‏هاى صحرا ملعون شدى و باید که همیشه با سینه ‏ات راه بروى و در تمام عمرت خاک بخورى. میانه تو و زن و میانه نسل تو و نسل زن دشمنى نهادم. او سر تو را بکوبد و تو پاشنه او را بگزى. به زن گفت مشقت و حمل تو را بسیار مى ‏کنم تا با مشقت فرزندان را بزایى و اختیار زندگى تو را به دست شوهرت نهادم تا او همیشه بر تو مسلط باشد. به آدم گفت: از آنجا که به حرف زنت رفتى و از درختى که نهیت کردم و گفتم از آن مخور، بخوردى، با این ملعون زمین بود، به این سبب دچار مشقت شدى و در تمام عمر باید از آن بخورى و آن برایت خار برویاند و از علف صحرا بخورى و با عرق رویت طعام بخورى تا روزى که به همین زمینى که از آن گرفتى و خوردى برگردى. چون تو از اصل خاک بودى باید به خاک برگردى.

و آدم همسرش را به این جهت حوا نامید که او مادر هر زنده ناطقى است و خدا براى آدم و همسرش جامه تن ‏پوشى درست کرد و به آنان پوشانید. آن گاه خدا گفت: اینک آدم است که مانند یکى از ما خیر و شر را مى ‏شناسد و الان دیگر واجب شد که از باغ ها بیرون رود تا دیگر بار دست به درخت حیات دراز نکند و از آن نخورد وگرنه تا ابد زنده می ماند. پس خدا او را از باغ هاى عدن بیرون راند تا زمین که وى را از آن درست کرد رستگار و آباد شود. چون آدم را طرد کرد ملائکه در شرق باغ هاى عدن اسکان داده شدند و شمشیرى براق بالا و پائین شدن گرفت تا راه درخت حیات را محافظت کنند.

این بود فصل سوم از تورات عربى که در سال 1811 میلادى به چاپ رسیده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : این روایت را علل الشرایع روایت کرده است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : حقیر اینگونه فکر می کنم که علت سوال فرشتگان از خداوند متعال این بوده که آنها قبلا انسانهایی را که در زمین زیست می کرده اند را دیده بودند و چون آنها اهل فساد و خونریزی بودند فرشتگان می پنداشتند که آدم نیز همینگونه باشد.
هرچند که انسانهای فعلی نیز اهل فساد و خونریزی شدند اما خداوند رسولان و اولیاء خود را برای خلافت در زمین فرستاد که حقا به ملائکه هم ثابت شود که شایستگی جانشینی خداوند در زمین را دارند. [ بستن توضیحات ]