21) داروى حرص و حب مال، یاد قیامت است. {تأکلون التراث... تحبّون المال... کلاّ اذا دکّت الارض} [ نظرات / امتیازها ]

22) قیامت، روز حاکمیت مطلق فرمان الهى است. {جاء ربّک} [ نظرات / امتیازها ]

22) از رعایت نظم و سلسله مراتب، نمایش قدرت فرشتگان در قیامت به چشم مى‏خورد. {الملک صفّا صفّا} [ نظرات / امتیازها ]

23) تذکّر و پشیمانى در قیامت سودى ندارد. {و انّى له الذّکرى} [ نظرات / امتیازها ]

23) قیامت، روز هوشیارى و یادآورى است. {یومئذ یتذکّر الانسان} [ نظرات / امتیازها ]

23) جهنم، در قیامت ظاهر مى‏شود. {جیى‏ء... بجهنّم} [ نظرات / امتیازها ]

21) در قیامت، امکان فرار از عذاب نیست. {لا یعذّب... لا یوثق} [ نظرات / امتیازها ]

24) قیامت روز حسرت است. {یا لیتنى} [ نظرات / امتیازها ]

24) آرزو کارساز نیست، تلاش لازم است. {یا لیتنى قدّمت} [ نظرات / امتیازها ]

24) زندگى واقعى و ابدى، زندگى قیامت است. {لحیاتى} [ نظرات / امتیازها ]

25) خداى رحیم، در جاى خود شدید است. {لایعذّب عذابه احد} [ نظرات / امتیازها ]

25) ممکن است براى کیفرهاى خداوند در دنیا مشابهى باشد، امّا در آخرت عذاب الهى مشابه ندارد. {فیومئذ لا یعذّب عذابه احد} [ نظرات / امتیازها ]

27) اصالت انسان با روح است و بدن، مرکب آن است. {یا ایّتها النفس} (خطاب خداوند به نفس است) [ نظرات / امتیازها ]

29) بهشت بدون یار و همدم، بهشت نیست. {اُدخلى فى عبادى} [ نظرات / امتیازها ]

30) بهشت، انواع و درجاتى دارد. {جنّتى}
چنانکه قرآن در موارد متعدد فرموده است: «جنّات عدن» [ نظرات / امتیازها ]

23) قرآن مجید درباره اوصاف قیامت می‏فرماید: روزی است که زمین (بر اثر زلزله یا چیز دیگر) تکه تکه می‏شود. فرمان حق‏تعالی و فرشتگان صف در صف به عرصه محشر وارد می‏شوند: (و جِی‏ءَ یومئذٍ بجهنّم یومئذٍ یتذکّر الإنسانُ و أنّی له الذّکری)؛[1] آن روز جهنّم به حضور آورده می‏شود و آدمی یادآور حال و کار خود شود، و آن یادآوری چه سودی به حال او دارد؟! جهنَّم از یک دیدگاه جا و مکانی است که تبه‏کاران را در آن‏جا عذاب می‏دهند و از اماکن غیرمنقول می‏نماید؛ چنان‏که آیات فراوان بر آن دلالت دارد.
لیکن از دیدگاه آیه فوق، از اماکن منقول است که چونان خانه‏های پیش ساخته، آن را به صحنه محشر می‏آورند، و در این‏باره روایات فراوانی است؛ چنان که امام باقر (علیه‏السلام) می‏فرماید: چون آیه (و جِی‏ءَ یومئذٍ بجهنّم) نازل شد از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در این‏باره سؤال شد. آن حضرت فرمود: جناب روح الامین (علیه‏السلام) مرا به آن خبر داد که چون خداوند، که هیچ معبودی جز او نیست برای خلایق ظهور کند و خلق اولین و آخرین را جمع کند هنگامی که فرمان حقّ تعالی درباره آوردن جهنّم آشکار شود و خلق اوّل و آخر جمع گردند دوزخ را با هزار دهانه که بر هر دهانه صدهزار فرشته غلاظ شداد موکّل است کشان کشان به صحنه قیامت می‏آورند. جهنّم دارای صدایی مهیب و خشم و غرّش است و صدای افروختن آن به گوش می‏رسد، و اگر نبود این‏که خلایق برای حساب گرد آمده بودند همه طعمه آتش می‏شدند. سپس گردن‏های گروهی از دوزخ خارج می‏شود. آن‏گاه جهنّم همه خلق را از خوب و بد احاطه می‏کند. در این‏جاست که همه بندگان خدا از فرشته و پیامبران ندا می‏دهند: «نفسى، نفسى»؛ خدایا جان من، جان من. تنها پیامبر اسلام ندا می‏کند: «أمتى، أمتى» خدایا به فریاد امّت من برس، خدایا به فریاد امّت من برس. آنگاه صراط را بر جهنم استوار می‏دارند که از لبه شمشیر نازکتر و برنده‏تر است و دارای سه دهانه و پل و بر روی هر دهانه ایستگاهی است. در ایستگاه اول از امانت‏داری و رحم پرسیده می‏شود. بر ایستگاه دوم از نماز پرس و جو می‏شود، و در ایستگاه (دهانه) سوم حضرت پروردگار از آنچه صلاح می‏داند می‏پرسد، و این است معنای (إنّ ربّک لبالمرصاد)[1] امّا حال مردم بر صراط بدین‏گونه است که برخی با دست و پا و شکم پیش می‏روند، برخی دست‏ها آویزان و با سختی یک قدم یک قدم به پیش می‏روند. امّا فرشتگان اطراف صراط را گرفته صدا می‏زنند: «یا حلیم اعفُ و اصفح و عد بفضلک و سلّم سلّم»؛ ای خدای حلیم ببخشای و درگذر، فضل و کرمت را شامل دار، و از آتش دوزخ سالم دار و بِرَهان، لیکن گروهی از مردم چون پروانه به آتش می‏ریزند. وقتی کسی از پل می‏گذرد و نجات می‏یابد گوید: «الحمد لله»؛ سپاس و درود خداوندی را که به فضل و نعمت خویش نجاتم بخشید «إنّ ربّنا لغفور شکور»....[2]
بر پایه حدیثی دیگر چون آیه (و جِی‏ءَ یومئذ بجهنّم) نازل گشت، چهره رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) دگرگون شد و این دگرگونی بر یاران رسول خدا نیز سنگین آمد. برخی از علی بن ابی‏طالب (علیه‏السلام) پرسیدند: یا علی چه رخ داده که این‏گونه چهره مبارک رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) تغییر کرده است؟ امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) از پی رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) روان شد. و آن حضرت را به سینه چسبانید و بین دو شانه حضرت را بوسه داد و گفت: پدر و مادرم به فدایت یا نبی اللّه امروز چه پدیده‏ای رخ داده است؟ فرمود: جبرئیل این آیه (و جِی‏ءَ یومئذ بجهنّم) را نازل کرد. گفتم دوزخ را می‏آورند؟! فرمود: آری هفتاد هزار فرشته با هفتاد هزار دهانه کشان کشان می‏آورند....[3]
اشاره: برخی برآنند که 1 ـ جهنم اکنون موجود است. 2 ـ در باطن این عالَم وجود دارد. 3 ـ معاد عبارت از ظهور باطن است. 4 ـ ظهورشَی‏ءِ باطن به منزله خروجِ از حدّی به حدّ دیگر است. 5 ـ همین خروج و تطور مصحّح اطلاق کلمة آوردن و مانند آن است، بنابراین، آوردن جهنم به معنای ظهور آن از باطن به ظاهر است، که نقل مکانت است، نه نقل مکان و مظهر مَجی رَبّ است، نه از قبیل مَجی مَطَر (دقت شود).
[ نظرات / امتیازها ]

27) در تفسیر «البرهان» چنین آمده است:
امام صادق(ع) فرمود: اقرؤا سورة الفجر فی فرائضکم و نوافلکم فانها سورة الحسین بن علی، سورة فجر را در نمازهای واجب و نیز نماز مستحب خود بخوانید؛ چرا که این سوره، سورة حسین بن علی است.
پس از این کلام امام صادق و تحریض و تشویق مخاطبین به خواندن سورة فجر در نمازهایشان با این کلام زیبا و دلنشین و همراه با دعای «وارغبوا فیها رحمکم الله»؛ از سرشوق و رغبت به این امر اقدام نمایید. خداوند شما را مورد رحمت و لطف قرار دهد، یکی از اشخاص حاضر در مجلس سؤالی می‎نماید ـ که چه بسا سؤال بسیاری از ماها نیز باشد؛ سؤال می‎کند: چگونه این سوره، سورة اختصاصی حسین بن علی شد؟
امام صادق(ع) فرمود: شما مگر این بخش از آیه و کلام خداوند را نشنیده‎اید که می‌فرماید: «یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیة مرضیة فادخلی فی عبادی وادخلی جنتی» انما یعنی الحسین بن علی ـ علیهما السّلام ـ فهو ذو النفس المطمئنه الراضیة المرضیة و اصحابه من آل محمد ـ صلوات الله علیهم ـ الرضوان عن الله یوم القیامه و هو راض عنهم، و هذه السورة فی الحسین بن علی و شیعته و شیعة آل محمد خاصة، امام صادق(ع) در تفسیر آیه می‌فرماید: این آیه دربارة حسین بن علی ـ علیهما السّلام ـ است؛ چرا که آن بزرگوار صاحب نفس مطمئنه بود و از خدا راضی بود و خدا نیز از او راضی بود، و یاران آن بزرگوار از خاندان محمد(ص) از خداوند راضی بودند و خداوند نیز از آن‌ها راضی بود، و این سوره فقط دربارة حسین بن علی و شیعیان او و شیعیان آل محمد(ص) می‌باشد.
و در پایان روایت، امام صادق(ع) می‎فرمایند: من ادمن قراءة الفجر کان مع الحسین فی درجته فی الجنة، ان الله عزیز حکیم، هر کس در خواندن سورة فجر مداومت داشته باشد، با امام حسین در درجه‎اش در بهشت خواهد بود، به درستی که خداوند بر هر چیز توانا و به هر امری دانا است.[6]
در روایت دیگری که از ابوبصیر از امام صادق(ع) نقل شده است، امام صادق(ع) می‌فرماید: یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیة مرضیة» الآیه یعنی الحسین ابن علی ـ علیهما السّلام ـ[7] مراد از «نفس المطمئنه» که از خداوند راضی و خداوند نیز از او راضی است، حسین بن علی(ع) است در این آیات، کلمة «نفس المطمئنه» نقش کلیدی و محوری دارد به طوری که فهم معنای آیه تا حدود زیادی به روشن شدن معنای این واژه بستگی دارد، و چه بسا وجود این کلمه در این آیه موجب تفسیر و بیان شأن نزول آیه، دربارة حسین بن علی(ع) گردیده است، و آن حضرت مصداق اتم و اکمل آن به حساب آمده است.
سؤالی که در اینجا می‌تواند مطرح شود این است که چه امری باعث این تقریب و تقارن گردیده است؟ و چرا حسین بن علی(ع) از میان معصومین ـ علیهم السّلام ـ به عنوان مصداق این آیه معرفی گردیده است؟
در پاسخ باید گفت: با توجّه به آنچه که در تاریخ عاشورا به فراوانی نقل گردیده است که از یک سو برای حادثة عظیم عاشورا، هیچ واقعه و حادثه‎ای به عنوان نظیر و مانند و شبیه سراغ نداریم، و مصیبت بزرگی که در این رویداد عظیم تاریخی بر خاندان عصمت و طهارت ـ علیهم السلام ـ وارد گردید، در تاریخ نمونة دیگری ندارد، و از دیگر سو، قربانی بزرگ این حادثه حضرت سیدالشهداء ـ علیهم السلام ـ بود که در سهمگین‎ترین حالات و لحظات و شکننده‎ترین ماجراهای این حادثه، در نهایت اطمینان و آرامش نفس بود، به طوری که در روایت راویان شاهد حادثه آمده است که هر چه این حادثه به پایان خود که شهادت حضرت سیدالشهداء(ع) بود نزدیک‎‎تر می‎شد، چهرة دلربای امام، زیباتر و برافروخته‎تر می‎شد، و برای لقای پروردگار آماده‎تر.
از اتفاقات سهمگین و تزلزل آفرین آن حادثه در چهرة امام، ذره‎ای سستی و ضعف و یا بی‎صبری و جزع و شکوه دیده نشد و در عوض در این ماجرا از ابتدا تا انتها میزان تسلیم و صبر آن حضرت که ناشی از اطمینان و آرامش نفس بود، افزوده‎تر می‎شد. و این جمله آخر آن حضرت در لحظات پایانی عمر شریفش شنیدنی و زیباست: صبراً علی قضائک یا ربّ لا اله سواک یا غیاث المستغیثین، مالی ربّ سواک و لا معبود غیرک، صبراً‌علی حکمک، بر قضای تو شکیبا هستم! پروردگارا! معبودی جز تو نیست، ای پناه بی‎پناهان! من غیر از تو پروردگار و معبودی ندارم، برخواست و ارادة تو شکیبا هستم. [ نظرات / امتیازها ]

27) در سوره مبارکه فجر به این حقیقت اشاره شده که امام حسین ع نفس مطمئنه است . خداوند متعال در این آیه شریفه می فرماید : ای نفس آرام و آسوده به سوی پروردگارت بازگرد در حالی که او از تو خشنود است و تو نیز از او خشنود هستی .
مراد از این آیه شریفه ، حسین می باشد . اوست که صاحب نفس مطمئنه راضیه و مرضیه است . [ نظرات / امتیازها ]