1) (بِسْمِ)
جار و مجرور متعلقان بمحذوف و الباء هنا للاستعانة أو للالصاق، و تقدیر المحذوف أبتدی‏ء فالجار و المجرور فی محل نصب مفعول به مقدم أو ابتدائی فالجار و المجرور متعلقان بمحذوف خبر لمبتدأ محذوف و کلاهما جید و (اللَّهِ) مضاف الیه و (الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ) صفتان للّه تعالى و جملة البسملة ابتدائیة لا محلّ لها من الاعراب. [ نظرات / امتیازها ]

2) (الْحَمْدُ) مبتدأ (لِلَّهِ) جار و مجرور متعلقان بمحذوف خبر (رَبِّ): صفة للّه أو بدل منه (الْعالَمِینَ) مضاف إلیه مجرور و علامة جره الیاء نیابه عن الکسرة لأنه ملحق بجمع المذکّر السالم‏ [ نظرات / امتیازها ]

3) (الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ) صفتان للّه تعالى ایضا [ نظرات / امتیازها ]

4) (مالِکِ)
صفة رابعة للّه و قرى‏ء ملک و بینهما فرق دقیق و هو أن المالک هو ذو الملک بکسر المیم و الملک ذو الملک بضمّها قال أهل النحو: إن ملکا أمدح من مالک و ذلک ان المالک قد یکون غیر ملک و لا یکون الملک إلا مالکا و جمع الملک أملاک و ملوک و جمع المالک ملاک و مالکون (یَوْمِ الدِّینِ) مضاف إلیه‏ [ نظرات / امتیازها ]

1) بَسمِ جار ومجرور و متعلق است به عامل مُقدّر مناسب با مقام؛ مثلاً اَبتَدَءُ و اَتَکَلُّمُ و امثال این ها و اَللّهِ مضاف الیه اسم است.
اَلرَّحمن اگر عَلَم باشد بدل است از اَللهِ و اگر صفت مشبه یا صیغه مبالغه باشد، نعت است برای آن؛ اَلرَّحیم نعت است برای الله اگر صفت مشبه یا صیغه مبالغه باشد و اگر اَلرَّحمن عَلَم باشد، الرَّحیمِ نعت است برای او ، یعنی برای الرَّحمن است. [ نظرات / امتیازها ]

2) اَلحَمدُ؛ مبتدا؛لَلهِ جار ومجرور و متعلق به عامل مقدر خبرآن
رَبّ: نعت است برای اَلله- العالمینَ: مضاف الیه است برای رَبِ
و رَبِّ اگر مصدر باشد به واسطه اضافه اش به العالمین، کسب تعریف کرده بدل مطابق می شودبرای لفظ اَلله و اگر صفت مشبهه باشد ، نعت برای لفظ الله است از این رو مجرور است، و این که در کتب ابتدایی ادبی مرقوم است که اضافه، صفت مشبّه لفظیّه است و با اضافه شدن به معرفه کسب تعریف نمی کند این در صورتی است که در واقع و نفس الامر، اضافه به مرفوع یعنی به فاعل در معنای خود گردد، مانند طاهر القلب، جمیل الظاهر. و حسن الوجه که در اصل طاهرٌ قلبُهُ، جمیلٌ ظاهرُهُ و حسنٌ وجهُهُ هستند ولفظ؛ عالمین: فاعل و مرفوع برای رب نبوده ونیست ؛ چون فاعل رَبِّ به در این آیه ضمیر مستتراست و به الله بر می گردد و عالمین فاعل و مرفوع برای برای رَبّ نبوده و نیست از این رو اضافه رب به او اضافه لفظیه نبوده ونیست ، بلکه اضافه ، او به سوی عالمین، معنویه است و یا این که لفظ رَبِّ، اسم فاعل و مخفف(رابّ) است به حذف الف(علامت فاعل) مانند «برّ» که مخفف بارّ است که در این صورت، باز صفت است برای لفظ الله و گفتیم به واسطهاضافه شدن به لفظ اللهِ، کسب تعریف می کند، برای این که اسم فاعل و اسم مفعول، اگر به معنای ماضی یا برای ثبوت و استمرار باشند، باز اضافۀ آن معنویه اس، از این رو در صورت اضافه شدنشان به سوی معرفه، معرفه می شوند؛ چنان که الفاظ مالک، فاطر،غافر،جاعل در آیات ذیل به حکم قانون بالا، هر یک به اضافه شدن به معرفه ، کسب تعریف نموده و هر یک، صفت برای لفظ الله قرار گرفته اند، مانند: اَلحمدُللهِ رَبِّ العالَمِینَ- اَلرَّحمن الرّحیمِ- مالِکِ یَومِ الدّینِ● اَلحَمدُللهِ فاطرِ اَلسُّماوَاتِ و الاَرضِ جاعلِ الملائکةِ رَسُلاً غافِرِ الذَّنبِ وقَابِلِ التّوب. سیبویه در مَرَرتُ بعبدِ اللهِ ومَرَرتُ بزیدٍ صاَحِبکَ وَمررتُ بعمرٍ شبیهِکَ، گفته: صفات ضارب، صاحب وشبیه، پس از قصد ثبوت واستمرار، با اضافه شدن به معرفه، کسب تعریف کرده اند، از این رو به حکم این که موصوفشان مجرورند، همگی به جرّ خوانده می شوند، تا صفات برای معارف ما قلبشان باشند، چون اضافه به فاعل نشده اند.
[ نظرات / امتیازها ]

3) لفظ اَلرَّحِیمِ نعت است از برای اَلله
ولی در صورتی که کلمه اَلرَّحمنِ، عَلَم باشد کلمه اَلرَّحِیمِ، نعت است از برای اَلرَّحمن
[ نظرات / امتیازها ]

4) ● اگر لفظ الرّحمن،عَلَم باشد برای ذات باری تعالی، در این صورت مالِکِ، یا مَلک، نعت استبرای اَلرّحمن و اگر کلمه اَلرحمن صفت مشبه باشد، مالکِ یا مَلکِ نعت است برای الله و به هر تقدیر، کلمه مالِکِ یا مَلِکِ چون اضافه به «یومِ الدینِ» است، معرفه شده وکسب تعریف کرده و نعت برای لفظ الرّحمن است اگر الرّحمن عَلَم باشد، نعت برای الله است در صورتی که الرّحمن وصف باشد. یاد آور می شویم بحث این که اضافه مالک به معرفه موجب تعریف مالک می شود، نظیرش قبلا در اضافه رَبِّ به سوی عالمین گذشت، به آن جا رجوع شود. [ نظرات / امتیازها ]

1) بِسْمِ «حرف جر و اسم مجرور»
اللَّهِ «مضاف الیه مجرور یا در محل جر» «فعل مقدر یا محذوف» «فاعل محذوف»
الرَّحْمنِ «نعت، تابع»
الرَّحِیمِ «نعت، تابع» [ نظرات / امتیازها ]

2) الْحَمْدُ «مبتدای مرفوع یا در محل رفع»
لِلَّهِ «حرف جر و اسم مجرور» «خبر مقدر یا محذوف یا در محل خبر»
رَبِّ «نعت، تابع»
الْعالَمِینَ «مضاف الیه مجرور یا در محل جر» [ نظرات / امتیازها ]

3) الرَّحْمنِ «نعت، تابع»
الرَّحِیمِ «نعت، تابع» [ نظرات / امتیازها ]

4) مالِکِ «نعت، تابع»
یَوْمِ «مضاف الیه مجرور یا در محل جر»
الدِّینِ «مضاف الیه مجرور یا در محل جر» [ نظرات / امتیازها ]

2) الحمد: مبتدأ مرفوع بالابتداء وعلامة رفعه الضمة.
لله: اللام:حرف جر، الله: لفظ الجلالة اسم مجرور وعلامة جره الکسرة، والجار والمجرور متعلقان بالخبر المحذوف، أو الجار والمجرور فی محل رفع خبر.
رب: نعت لـ(الله) مجرور وعلامة جره الکسرة، وهو مضاف.
العالمین: مضاف إلیه مجرور وعلامة جره الیاء لأنه ملحق بجمع المذکر السالم.
[ نظرات / امتیازها ]

3) الرحمن: نعت ثانٍ لـ(الله) مجرور وعلامة جره الکسرة.
الرحیم: : نعت ثالث لـ(الله) مجرور وعلامة جره الکسرة.
[ نظرات / امتیازها ]

4) مالک: نعت رابع لـ(الله) مجرور وعلامة جره الکسرة، وهو مضاف.
یوم: مضاف إلیه مجرور وعلامة جره الکسرة، وهو مضاف.
الدین: مضاف إلیه مجرور وعلامة جره الکسرة. [ نظرات / امتیازها ]

1) (بسم) جار و مجرور متعلق بمحذوف خبر. و المبتدأ محذوف تقدیره: ابتدائی»(اللّه) لفظ الجلالة مضاف إلیه مجرور و علامة الجر الکسرة. (الرحمن) نعت للفظ الجلالة تبعه فی الجر. (الرحیم) نعت ثان للفظ الجلالة تبعه فی الجر [ نظرات / امتیازها ]

2) کلمه الْحَمْدُ: مبتداء و کلمه لِلَّهِ: خبر آن مى‏باشد. کلمه رَبِّ: صفت کلمه اللّه و بقولى بدل آن است- املاء. [ نظرات / امتیازها ]

1) ب: حرف جر.
اسم: اسم ( س و م) مجرور
بسم: جار و مجرور متعلق به محذوف
الله: اسم جلاله ، معرفه به علم (ا ل ه) ، مضاف الیه و مجرور
الرحمن: اسم مفرد مذکر ، معرفه به ال تعریف و عهد ذهنی، نعت یا صفت برای لفظ جلاله الله.
الرحیم: اسم مفرد مذکر، معرفه به ال تعریف و عهد ذهنی، صفت دوم برای لفظ جلاله الله [ نظرات / امتیازها ]

1) الله الرحمن الرحیم
 توضيح : الله دراینجانقش صفت راداشته ورحمن ورحیم هردوصفت برای لفظ جلاله ی الله هستند.خدای بخشنده ..وخدای مهربان... [ نظرات / امتیازها ]