أَعُوذُ : پناه می برم [ نظرات / امتیازها ]

قل قول : ابراز کردن آنچه در قلب است به هر شکل و صورتی.
 توضيح : أنّ الأصل الواحد فی المادّة: هو إبراز ما فی القلب و إنشاؤه بأىّ وسیلة کان [ نظرات / امتیازها ]

اعوذ عوذ : پناه بردن از شری که در روبروست به چیزی که مصونیت ایجاد کند
 توضيح : أنّ الأصل الواحد فی المادّة:هو التجاء الى شی‏ء و اعتصام به من شرّ مواجه. [ نظرات / امتیازها ]

رب ربب : سوق دهنده به سمت کمال و برطرف کننده نقص است
 توضيح : أنّ الأصل الواحد فی المادّة:سوق شی‏ء الى جهة الکمال و رفع النقائص [ نظرات / امتیازها ]

ناس انس : نزدیکی به همراه آشکارشدن و انس گرفتن را گویند. که در مقابل تنهایی و وحشت و دوری است
 توضيح : أنّ الأصل الواحد فی المادّة:هو القرب مع الظهور بعنوان الاستیناس، فی مقابل النفور و الوحشة و البعد.
و امّا ما ینفر فکالوحوش و الحیوان، و ما لا یظهر و لا یستأنس فکالجنّ.
و الإنسان: أصله الإنس و هو اسم جنس زیدت فیه الالف و النون، فیدلّ على التشخّص و خصوصیّة زائدة
[ نظرات / امتیازها ]

قل : بگو
 توضيح : در قرآن بیش از 300 مرتبه کلمه ( قل ) آمده است که بسیاری از آنها فرمان خداوند به پیامبر است و در پاسخ به مخالفان یا موافقان می باشد [ نظرات / امتیازها ]

خناس : پنهان شونده [ نظرات / امتیازها ]

اعوذ : پناه می برم
 توضيح : اصل این واژه از عوذ به معنای پناه بردن است و همیشه با سه رکن محقق میشود:1-پتاهنده 2-پناهگا3ه -خط و شر [ نظرات / امتیازها ]

الناس : مردمان - انسانها
 توضيح : ناس کلمه ای است با بارمعنایی گسترده ای دارد.مردمان معادل خوبی است اما من برای وضوح بیشتر "انسانها" را معادل میگذارم که رساتر است . اگر مراد از مردمان همان انسانها(جمع انسان = مردم) باشد مشکلی نیست.اما در اغلب ترجمه ها فقط "مردم" ذکر شده است که به دلایلی که ذیلا عرض میکنم نادرست است.
میدانیم که « ناس »، اسم جمع است و به معنای مردم یا جماعت مردم می‌آید.برخی آن را جمع و مفردش را انسان میدانند. چرا که اصل «النّاس»، «أناس» از « انس » است، در اثر دخول الف و لام تعریف، همزه آن ساقط شده و لام تعریف در نون ادغام شده است.
در ادبیات آشفته ی امروزی ایران بسیاری از واژه ها کاربرد و معنی درستین خویش را از دست داده و به گونه ای دیگر به کار میروند. واژه ی "مردم" وارونه ی آنچه که امروز ما به کار میبریم به معنی یک شخص یعنی یک انسان است نه جمعی از انسانها !

واژة فارسی مردم برگرفته از tōhm *mart-به معنی « تخمه و نژاد مرد» است. تخم برگرفته از ایرانی باستان *tuxman- مشتق از tauk- که از صورت هند و اروپایی *teuk « نطفه؛ دانه، تخم» است. در اوستا صورت taoxman « تخمه، نطفه» آمده، فارسی باستان taumā « نژاد، تبار»، سنسکریت tókman« جوانه، خوشه»، tokám « فرزند»، فارسی میانه tōhm « تخمه، بذر»، tōhmag « تخمه، بذر؛ تخمه، خاندان » فارسی میانه martōm. از واژة مردم فقط در دورة میانه شاهد در دست است. مردم ششمین آفرینش از آفرینش مادی است در گزیده‌های زادسپرم 25/1 در این باره آمده:
Ohrmazd dām tanōmandīhā be ō gētīg dād fradom āsmān … šašom mardōm ud ātaxš andar wisp būd pargandag…
«اورمزد آفرینش را تندار (دارای تن، مادی) در گیتی آفرید. نخست آسمان، ... ششم مردم و آتش در همه پراکنده بود.»
به نقل از : http://anthropology.ir/node/13114

در واژه نامه ی دهخدا معنی واژه ی مردم بدینگونه امده است :
مردم . [ م َ دُ ] (اِ)آدمی . انس . انسان . آدمیزاده . شخص . بشر

و در فرهنگ لغت معین نیز بدین گونه :
(مَ دُ) [ په . ] (اِ.) 1 - انسان ، آدمی

به معنی واژه ی مردم در ادب پارسی بنگرید :
سعدی
سگ اصحاب کهف روزی چند
پی نیکان گرفت و مردم شد

فردوسی
بد و نیک بر ما همی بگذرد
خردمند مردم چرا غم خورد

فردوسی
تو مر دیو را مردم بد شناس
کسی کاو ندارد ز یزدان سپاس

خسروی
فرزانه تر از تو نبود هرگز مردم
آزاده تر از تو نبرد خلق گمانه

در اشعارمی بینیم که واژه ی مردم به معنی یک تن یعنی یک آدم یا یک انسان به کار می رود و جمع آن "مردمان" ( مردم + ان) است. چنانکه عنصری در بیتی چنین می سراید :
گفت کاین مردمان بی باکند
همه همواره دزد و چالاکند

به نقل از : http://www.mehremihan.ir/language-and-dialect/1980-%D9%85%D8%B9%D9%86%DB%8C-%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D8%AA-%D9%88%D8%A7%DA%98%D9%87-%DB%8C-%D9%85%D8%B1%D8%AF%D9%85-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%D8%AF%D8%A8-%D9%BE%D8%A7%D8%B1%D8%B3%DB%8C.html [ نظرات / امتیازها ]

الناس : انسان ها
 توضيح : النَّاسَ
واژه ی " النَّاسَ" مجموعاً 241 بار در قرآن به کار رفته که از این میان، بیست ویک بار با حرف ندا و تحت عبارت " یا أَیُّهَا النَّاسُ " به کار برده شده است. (المعجَم المفَهرَس لألفاظ القرآن الکریم ، محمد فؤاد عبد الباقی ، دار الکتب المصریّة .) این واژه در ده سورۀ مدنی و یازده سورۀ مکی مخاطب قرار گرفته است و در هر دو گروه تقریباً به یک اندازه تکرار شده است. با توجه به تفاوت مضمونی سوره های مکی و مدنی که براساس شرایط اجتماعی زمان بعثت و مکان نزول قابل تمایز است، می توان گفت این خطاب که یکی از عام ترین خطاب ها ازنظر درجۀ فرهیختگی مخاطب و پرکاربردترین کلمات قرآن در اشکال گوناگون آن است، محدود به دوره خاصی در طول نبوت نیست.
معنای "ناس" در قرآن یعنی مردم، یا به عبارت بهتر جماعت مردم ،در این اعتبار "ناس" (مردمان) شامل همه افراد بشر است. انسان منهای رنگش و شکلش و طبقه اش و دینش و طرز تفکرش و به اصطلاح فلاسفه: انسان لابشرط. اصولا کلمه ناس در قرآن حکیم زیاد آمده است؛ چه به عنوان خطاب مثل " یا أَیُّهَا النَّاسُ " و چه به عنوان های دیگر نظیر: " ...لِلَّهِ عَلَی النَّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطاعَ ...".
کلمه "ناس" با کلمه "انسان" از یک ریشه اند و تفاوت زیادی میان آنها نیست تنها از نظر ادبی تفاوتی که هست می گویند انسان اسم جنس است ولی ناس اسم جمع است. یعنی وقتی می گوییم انسان، مراد نوع انسان است اما وقتی گفته می شود ناس منظور جمع انسان هاست. نظیر کلمه قوم که به معنای جمع مردم است؛ پس "یاایها الناس" یعنی ای گروه انسانها! ای جامعه انسانی! ای همه انسانهای جهان!(مرتضی مطهری رحمه الله علیه- آشنایی با قرآن 1 و 2- صفحه 162-161 و 193 و جامعه و تاریخ- صفحه 175).
از نظر ریشه شناسی، اصل واژهٔ " النَّاسَ"، "أناس" از "انس" بوده که به‌علت وجود الف و لام تعریف، همزهٔ ابتدایی از آن حذف شده و لام تعریف هم در حرف «ن» ادغام شده‌است. د راین که اصل کلمه چه بوده است اختلاف وجود دارد : سیبویه پیشوای نحویان از مکتب بصری بر این باور است که ناس از ریشه ی « أنَسَ » گرفته شده است وبه معنی موجودی که اهل " أُنس وأُلفت" است می باشد لیکن کسائی پیشوای نحویان از مکتب کوفی براین باور است که ناس از ریشه ی « نَوَسَ » به معنی "حرکت وجنبش" می آید وبه معنی موجودی که دارای حرکت است می باشد . وبرخی دیگر را این باور است که ناس مقلوب از " نَسیَ " به معنی "فراموش کرد" می باشد واصل آن إنسَیان بروزن إفعَلان می باشد که در این صورت به معنی موجود فراموش کار می باشد .
بیشترواژه شناسان براین باورند که صفت "أنس وألفت " تقریبا ویژه انسان است وکمتر در دیگر موجودات یافت می شود د ر حالی که صفت " نَوسان وجنبش " مشترک میان انسان ودیگر موجودات است . پس درست آن است که انسان را به صفتی بیاراییم که ویژه اوست نه صفتی که با بقیه اشتراک دارد . بر این اساس این واژه شناسان با سیبویه هم نوا شده اند که اصل ناس از " أنس وألفت" است .
البته شمار کمی از واژه شناسان، اصل واژه را مقلوب از " نسی" می دانند وگرد آن سخن گفته اند . اگر چه این صفت(فراموش کاری) نیز باید گفت که ویژه انسان است .
لازم به یادآوری است: ناس، اناس و انس، همه اسم جمع‌اند، اما تفاوت‌هایى در کاربرد دارند: "اناس" معمولاً به دسته‌اى از انسان‌ها گفته شده است. در داستان لوط، علیه السلام، قوم او دربارة وى و مؤمنان به او گفتند: إِنَّهُمْ أُنَاسٌ یَتَطَهَّرُونَ؛ "اینها انسان‌هایی پاک‌دامن‌اند".(سوره ی مبارکه نمل ، ایه ی شریفه ی 56)
"انس" بر مجموع انسان‌ها اطلاق می‌شود ـ مثل جن که بر مجموع این طایفه اطلاق می‌گردد ." لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الإِنسُ وَالْجِنُّ..." ، "اگر همه انسان‌ها و جن‌ها جمع شوند...". (سوره ی مبارکه اسراء آیه ی شریفه ی 88).
اما در قران کریم واژه " النَّاسَ " کاربرد چندگانه دارد، گاهی به کل انسان ها اطلاق می شود، برای نمونه سوره ی مبارکه ناس آیه شریفه ی 1 . " قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ" ، " بگو: پناه می برم به خدای انسان ها ". گاهی برای عده ی محدود و حتی گاهی بر یک نفر اطلاق شده است ، برای مثال به نظر می رسد منظور قرآن کریم از واژه ی ناس در سوره ی مبارکه ی نساء آیه شریفه ی 54 ("أَمْ یَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلی‏ ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ فَقَدْ آتَیْنا آلَ إِبْراهیمَ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ آتَیْناهُمْ مُلْکاً عَظیماً ") شخص رسول الله صلی الله و علیه و آله و سلم باشد. زیرا از ذیل آیه که می فرماید: " ... فَقَدْ آتَیْنا آلَ إِبْراهیمَ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ..." ما به آل ابراهیم کتاب و حکمت دادیم ، بر می آید که منظور از کلمه ی ناس عموم مومنان نیستند و بلکه منظور رسول خدا صلی الله و علیه و آله و سلم است که از آل ابراهیم علیه السلام است. و به آن حضرت نبوت داده شده است. البته معصومان علیهم السلام که از اهل بیت آن حضرت هستند، نیز مشمول آیه ی مذکور هستند، چنانکه امام صادق علیه السلام در پاسخ به یکی از یاران در باره ی این آیه ی شریفه فرمودند: " یا ابا الصباح، نحن والله الناس المحسودون. ای ابا صباح، به خدا سوگند، ما مورد حسد واقع شدگانیم. (محمد ابن یعقوب کلینی رحمه الله علیه، الکافی، ج1، ص 206.)( آیه الله سید محمد حسین طباطبایی رحمه الله علیه، المیزان فی تفسیر القران، ج4، ص599.).
هم چنین در آیه ی شریفه 173 از سوره ی مبارکه آل عمران برمی آید که منظور قرآن از واژه ی " ناس" شخصی به نام نعیم ابن مسعود اشجعی است. (اشاره به کاروان عبدالقیس و به روایتى اشاره به نعیم بن مسعود است که آورنده این خبر بودند)(برگزیده ی تفسیر نمونه، آیه الله ناصر مکارم شیرازی، حفظه الله، ذیل آیه ی شریفه)
هم چنین در آیه شریفه ی 8 سوره ی مبارکه ی بقره آمده: " وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ بِالْیَوْمِ الْآخِرِ وَ ما هُمْ بِمُؤْمِنینَ " : " و از مردم کسانی هستند که می گویند به خدا و به روز جزا ایمان آورده ایم و لکن ( دروغ میگویند و) هرگز ایمان نیاورده اند . ". در این آیه، ناس بر منافقین اطلاق گشته است.
هم چنین کلمه ی "ناس" در مقابله با "جن" در آیه شریفه ی: " مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ" به دست می آید که بر جن اطلاق نمی شود.

[ نظرات / امتیازها ]