«حمد» به معنای ثنا و ستایش در برابر فعل جمیل و اختیاری است.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

هیچ حمدى از هیچ حامدى در برابر هیچ امرى محمود سر نمى ‏زند مگر آنکه در حقیقت حمد خداوند است، براى آنکه آن جمیلى که حمد و ستایش حامد متوجه آن است فعل خدا است و او ایجادش کرده است، پس جنس حمد و همه آن از آن خدا است.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

ظاهر سیاق و به قرینه التفاتى که در جمله (إِیَّاکَ نَعْبُدُ ...) به کار رفته است و ناگهان خداى سبحان مخاطب بندگان قرار گرفته است، چنین دلالت دارد که سوره مورد بحث کلام بنده خداست، به این معنا که خداى تعالى در این سوره به بنده خود یاد مى ‏دهد که چگونه حمدش گوید و چگونه سزاوار است ادب عبودیت را در مقامى که مى ‏خواهد اظهار عبودیت کند رعایت نماید و این ظاهر را جمله (الْحَمْدُ لِلَّهِ) نیز تایید می کند. براى اینکه حمد توصیف است و خداى سبحان خود را از توصیف واصفان از بندگانش منزه دانسته است و فرموده است: «سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ إِلَّا عِبادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ - خداوند منزه است از آنچه توصیفش مى ‏کنند، مگر بندگان مخلص او» (صافات/160) و در کلام مجیدش هیچ جا این اطلاق را مقید نکرده است و هیچ جا عبارتى نیاورده است که حمد خدا را از غیر خدا حکایت کند به جز عده ‏اى از انبیای مخلصش که از آنان حکایت کرده است که حمد خدا گفته‏ اند. پس اینکه در آغاز سوره مورد بحث فرموده است: «الْحَمْدُ لِلَّهِ» تا به آخر، ادب عبودیت را مى ‏آموزد و تعلیم مى ‏دهد که بنده او لایق آن نبود که او را حمد گوید و فعلا که مى ‏گوید، به تعلیم و اجازه خود او است، او دستور داده است که بنده ‏اش بگوید.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

«رب» به معنای مالکی است که امر مملوک خود را تدبیر کند.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

مراد از «عالمین» همه عوالم انس و جن، و جماعت‌های آنان است و تک تک اصناف انسان‌ها را در بر می‌‌گیرد.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

امام صادق(علیه‌السلام) فرمودند: پدرم استرى را گم کرد و فرمود: «اگر خدا آن را به من بر گرداند، من او را به ستایش ‏هایى حمد مى‌‏گویم که از آن راضى شود» اتفاقا چیزى نگذشت که آن را با زین و لجام آوردند، سوار شد؛ همین که لباس هایش را جابجا و جمع و جور کرد که حرکت کند، سر به آسمان بلند کرد و گفت: «الحمد للَّه» و دیگر هیچ نگفت، آن گاه فرمود: «در ستایش خدا از هیچ چیز فروگذار نکردم، چون تمامى ستایش ‏ها را مخصوص او کردم، هیچ حمدى نیست مگر آنکه خدا هم داخل در آنست».

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

برهان هاى عقلى قائم است بر اینکه استقلال معلول در ذاتش و در تمامى شئونش همه به خاطر و به وسیله علت است و هر کمالى که دارد سایه ‏ای است از هستى علتش، پس اگر براى حسن و جمال، حقیقتى در وجود باشد، کمال آن و استقلالش از آن خداى واجب الوجود متعالى است براى اینکه او است علتى که تمامى علل به او منتهى مى ‏شوند.

و ثنا و حمد عبارت از این است که موجود با وجود خودش کمال موجود دیگرى را نشان دهد، البته موجود دیگرى که همان علت او است و چون تمامى کمال ها از تمامى موجودات به خداى‏تعالى منتهى مى ‏شود، پس حقیقت هر ثنا و حمدى هم به او راجع مى ‏شود و به او منتهى مى ‏گردد، پس باید گفت: «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ». [ نظرات / امتیازها ]

امام على(علیه‌السلام) در جواب شخصى که از آن جناب از تفسیر کلمه «الْحَمْدُ لِلَّهِ» را پرسید، فرمودند: خداى تعالى بعضى از نعمت‌‏هاى خود را آن هم سر بسته و در بسته و به طور اجمال براى بندگان خود معرفى کرده است، چون نمی‌توانستند نسبت به همگى آن ها معرفت یابند و به طور تفصیل به آن وقوف یابند چون عدد آن ها بیش از حد آمار و شناختن است، لذا به ایشان دستور داد تنها بگویند: «الحمد للَّه على ما انعم به علینا».

علامه طباطبایی: این حدیث اشاره دارد به آنچه گذشت که گفتیم حمد از ناحیه بنده در حقیقت یاد آورى خداست، اما به نیابت، تا رعایت ادب را کرده باشد.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

سپس خداوند ستایش خود کرده و این به این معناست که پس از آغاز کارها با نام خداوند به حمد و ستایش او بپردازیم. [ نظرات / امتیازها ]

در حمد، ثنای بر جمیل اختیاری است پس اگر در موجودی جمال غیراختیاری باشد تمجید او را «مدح » می گویند نه «حمد».

درخشندگی برلیان یا درخشانی آفتاب را نباید به حمد تعبیر کرد«حمدت اللولو یا حمدت الشمس » درست نیست، باید گفت:

«مدحت اللولو والشمس ».

این نکته واضح است که خداوند در خلقت عالم اراده و اختیارداشته و برای او جبری در خلقت نبوده است، از این رو «حمد»تعبیر شده است.
[ نظرات / امتیازها ]

لطفا خوانده شود الحمد....لله و دقت شود به صورت الحم...دلله خوانده نشود [ نظرات / امتیازها ]

خدا یا اگر ذکر خو دت را بر من واجب نکرده بو دی هرگز تو را یاد نمی کردم چرا که ذکر من به قدر من است نه در حد تو

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

خداوند متعال دونقش دارد:
1- اله بودن یعنی ذات مقدسی که تنها او در خور است تا مورد بندگی قرار گیرد و پرستش شود .
2- رب در این آیه بدل است برای لفظ جلاله (الله ) و بیانگر این است که تنها مربی واقعی که به بهترین و محکم ترین راه ها هدایت می کند .(مصداق آیه آن هذاالقرآن یهدی للتی .....) چون صاحب اصلی این کتاب انسان ساز نیز خداوند متعال است . [ نظرات / امتیازها ]

«ربّ» به کسى گفته مى‏شود که هم مالک وصاحب چیزى است و هم در رشد و پرورش آن نقش دارد.
خداوند هم صاحب حقیقى عالم است و هم مدبّر و پروردگار آن. پس همه هستى حرکت تکاملى دارد و در مسیرى که خداوند معیّن کرده، هدایت مى‏شود.
علاوه بر سوره حمد، چهار سوره‏ى انعام، کهف، سبأ وفاطر نیز با جمله «الحمدللّه» آغاز گردیده، ولى فقط در سوره حمد بعد از آن «ربّ العالمین» آمده است.
مفهوم حمد، ترکیبى از مفهوم مدح و شکر است. انسان در برابر جمال و کمال و زیبایى، زبان به ستایش و در برابر نعمت و خدمت واحسان دیگران، زبان به تشکّر مى‏گشاید. خداوند متعال به خاطر کمال و جمالش، شایسته‏ى ستایش وبه خاطر احسان‏ها و نعمت‏هایش، لایق شکرگزارى است.
«الحمدللّه»، بهترین نوع تشکّر از خداوند است. هر کس در هرجا، با هر زبانى، هرگونه ستایشى از هر کمال و زیبایى دارد، در حقیقت سرچشمه‏ى آن را ستایش مى‏کند. البتّه حمد خداوند منافاتى با سپاسگزارى از مخلوق ندارد، به شرط آنکه به امر خداوند و در خط و مسیر او باشد.
خداوند، پروردگار همه‏ى آفریده‏هاست. «و هو ربّ کلّ شى‏ء»(22) آنچه در آسمان‏ها و زمین و میان آنهاست، پروردگارشان اوست. «ربّ السّموات والارض و مابینهما»(23) حضرت على‏علیه السلام مى‏فرماید: «من الجمادات والحیوانات»؛ او پروردگار جاندار و بى‏جان است. «له الخلق والامر تبارک‏اللّه ربّ العالمین» هم آفرینش از اوست و هم اداره‏ى آن، و او مربى و پرورش دهنده‏ى همه است.(24)
مراد از «عالَمین» یا فقط انسان‏ها هستند، مانند آیه 70 سوره حجر که قوم لوط به حضرت لوط گفتند: «أوَ لم ننهک عن العالمین» آیا ما تو را از ملاقات با مردم نهى نکردیم؟ و یا مراد همه‏ى عوالم هستى است. «عالَم» به معناى مخلوقات و «عالَمین» به معناى تمام مخلوقات نیز استعمال شده است. از این آیه فهمیده مى‏شود که تمام هستى یک پروردگار دارد و آنچه در جاهلیت و در میان بعضى از ملّت‏ها اعتقاد داشتند که براى هر نوع از پدیده‏ها خدایى است و آن را مدبّر و ربّ النّوع آن مى‏پنداشتند، باطل است.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

خداوند، پروردگار همه‏ى آفریده‏هاست. «و هو ربّ کلّ شى‏ء»(22) آنچه در آسمان‏ها و زمین و میان آنهاست، پروردگارشان اوست. «ربّ السّموات والارض و مابینهما»(23) حضرت على‏علیه السلام مى‏فرماید: «من الجمادات والحیوانات»؛ او پروردگار جاندار و بى‏جان است. «له الخلق والامر تبارک‏اللّه ربّ العالمین» هم آفرینش از اوست و هم اداره‏ى آن، و او مربى و پرورش دهنده‏ى همه است.(24)
[ نظرات / امتیازها ]

واژه «حمد» اخص از «مدح» و از آن والاتر و از واژه «شکر» نیز فراگیرتر است، پس «مدح» در چیزى است که به اختیار از انسان سر مى‏زند و آنچه که از «مدح» و درباره «مدح» گفته شده، این است که یا به خاطر بلندى قدّش و زیبایى چهره‏اش مدح و ستوده مى‏شود، همان طور که در بخشش مال و سخاوت و علمش نیز مدح مى‏شود، ولى «حمد» فقط در مورد دوّم، یعنى نسبت به آثار علمى و معنوى است، نه موارد ظاهرى، از این رو نسبت بین «حمد» و «مدح» از نسب اربعه «عموم و خصوص مطلق» است.
«شکر» بخصوص در مقابل «نعمت» است، پس هر شکرى حمد هست ولى هر حمد و ثنایى شکر نیست و هر حمدى، مدح هست، ولى هر مدحى حمد و ثنا نیست، و نسبت بین «شکر» و «حمد» نیز «عموم و خصوص مطلق» است‏ [ نظرات / امتیازها ]

الحمد لله :
1 به انسان راه ستایش ، 2 راه سپاسگزارى ، 3 چگونه تشکّر کردن ، 4 چگونه حمد گفتن ، 5 راه ثناخوانى ارباب را تعلیم مى دهد
[ نظرات / امتیازها ]

زیبایی ها همه از اوست پس ستایش ها همه از اوست نعمتها همه از اوست پس سپاس ها همه مختص اوست وخداوند با زیباییها ونعمت هایش پروردگار همه موجودات است الحمد لله رب العالمین [ نظرات / امتیازها ]

در قرآن کریم پنج سوره است که با «الْحَمْدُ لِلَّهِ» شروع می‌شود، اوّلین سوره حمد است، اگر توجّه کنیم در همه‌ی این سوره‌ها بحث ربوبیّت خدای تبارک و تعالی مطرح است، ربوبیّت به معنای مالکیتی که همراه با تدبیر باشد، ربّ یعنی مالک مدبّر، خلاصه‌ی آن این می‌شود. کسی که مالک است و صاحب‌ اختیار و خود او تدبیر می‌کند و اداره می‌کند و راه رشد را فراهم می‌کند که بعداً می‌گوییم مشرکین در ربوبیّت مشرک می‌شدند نه در خالقیّت و نه در ذات خدا. ما خدا را حمد می‌کنیم که او ربّ العالمین است، در سوره حمد «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمین‏» در سوره‌ی انعام می‌فرماید: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ جَعَلَ الظُّلُماتِ وَ النُّورَ ثُمَّ الَّذینَ کَفَرُوا بِرَبِّهِمْ یَعْدِلُونَ» حمد از آن خدایی است که آسمان‌ها و زمین را آفرید و نور و ظلمت را قرار داد. با این وصف کفار به پروردگارشان عِدل می‌ورزند، برای خدا همتا قرار می‌دهند «ثُمَّ الَّذینَ کَفَرُوا بِرَبِّهِمْ یَعْدِلُونَ» به او شرک می‌ورزند، خدایی که آفریننده‌ی آسمان و زمین اوست، پس ربوبیّت، تدبیر امور هم دست خود اوست، خود او مالک است، او آفریده، پس او هم تدبیر می‌کند. دقّت می‌فرمایید که این حمد دو مرتبه در این سوره با ربوبیّت خداوند گره می‌خورد.

سومین مورد سوره‌ی مبارکه‌ی کهف است، می‌فرماید «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی أَنْزَلَ عَلى‏ عَبْدِهِ الْکِتابَ وَ لَمْ یَجْعَلْ لَهُ عِوَجاً» سپاس از آن خدایی است که کتاب را بر بنده‌اش نازل کرد و هیچ عوجی و کاستی در این قرآن قرار نداده، سپاس خدایی را که قرآن را نازل کرد آیا این هم با ربوبیّت ارتباطی دارد؟ قطعاً، خواهیم گفت که ربوبیّت در دو شاخه‌ی تکوین و تشریع جلوه‌گر می‌شود، ما ربوبیّت تکوینی داریم و ربوبیّت تشریعی، این‌جا ربوبیّت تشریعی خداست، خدایی که مالک و مدبّر انسان است برای رشد او برنامه‌ای را تدبیر می‌کند و تدوین می‌کند و در اختیار او قرار می‌دهد و او برنامه‌ی شریعت الهی است و قرآن و کتاب خداست. پس باز به ربوبیّت تشریعی خداوند مربوط می‌شود.

سوره‌ی چهارم سوره‌ی مبارکه‌ی سبأ است، «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی لَهُ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ» سپاس از آن خدایی است که آنچه در آسمان‌ها است و آنچه در زمین است ملک اوست و برای اوست، او به آن‌ها وجود بخشیده، «وَ لَهُ الْحَمْدُ فِی الْآخِرَةِ وَ هُوَ الْحَکیمُ الْخَبیرُ» این حمد نه تنها مخصوص دنیاست، در آخرت هم حمد از آن اوست، پس اشاره می‌کند به این‌که این تدبیر عبور سیری به سوی آخرت دارد، پس باید برای آخرت تدارک دیده شود، از این رو انسان‌ها نیازمند برنامه‌ای هستند که آخرت آن‌ها را خوب تنظیم کنند.

و پنجمین سوره، سوره‌ی مبارکه‌ی فاطر «الْحَمْدُ لِلَّهِ فاطِرِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ» سپاس خدایی را که آسمان‌ها و زمین را آفرید، شکافنده‌ی آسمان و زمین، «الْحَمْدُ لِلَّهِ فاطِرِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ جاعِلِ الْمَلائِکَةِ رُسُلاً» فرشتگان خود را رسولان قرار داد، آن‌ها را می‌فرستد و می‌آیند در امور کارها را تدبیر می‌کنند، می‌آیند در دنیا کارها را تدبیر می‌کنند، «أُولی‏ أَجْنِحَةٍ مَثْنى‏ وَ ثُلاثَ وَ رُباعَ» فرشتگان دارای بال هستند، بعضی‌ها دو تا، بعضی‌ها سه تا، بعضی‌ها چهار تا «وَ یَزیدُ فِی الْخَلْقِ ما یَشاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدیرٌ» برای بعضی از فرشتگان که بخواهند بر این چهار بال هم می‌افزاید، خداوند بر هر چیزی توانا است، البته بال فرشتگان مثل بال کبوتر لازم نیست باشد، هواپیما هم بال دارد ولی ابزار پرواز دارند، پس این سوره هم حمد خداوند در ارتباط با ربوبیّت اوست، او فرشتگان را می‌فرستد، او کارگزاران خود را بسیج می‌کند، همه‌ی امور را آن‌ها به فرمان خدا اجرا می‌کنند، در آخر سوره‌ی اسراء هم باز حمد خدا را در همین زمینه مطرح می‌کند «وَ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی لَمْ یَتَّخِذْ وَلَداً» حمد از آن خدایی است که فرزندی برنگرفت «وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ شَریکٌ فِی الْمُلْکِ» در اداره‌ی امور عالم و پادشاهی و فرمانروایی‌اش هیچ شریکی ندارد «وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ کَبِّرْهُ تَکْبیرا» هیچ ولی‌ای که به او بخواهد کمکی بکند و او ناتوان باشد که از سر ناتوانی و ذلّت بخواهد برای ولایتی بر او باشد، هرگز چنین چیزی وجود ندارد. پس این حمد در ارتباط با ربوبیّت خداست، در قرآن کریم ربوبیّت را منحصراً از آن خدای تبارک و تعالی می‌دانیم، یعنی ربّ به معنای مالک مدبّر فقط اوست، البته اگر او کاری را به دیگری واگذار بکند او از قبل خدا ممکن است یک ربوبیّت موقّتی و کوتاهی و مقطعی پیدا کند، ولی تدبیر و اداره‌ی امور و فرمانروایی به ذات فقط و فقط از آن خدای تبارک و تعالی است و این بحثی است که قرآن با مشرکین دارد، عنایت بفرمایید که مشرکین در وجود خدا مشرک نبودند، در خالقیّت هم مشرک نبودند، خدا را خالق کل می‌دانستند «وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَهُم لَیَقُولُنَّ اللَّهُ»[1] اگر از آن‌ها سؤال بشود که آسمان و زمین را چه کسی آفریده می‌گویند الله، «فَأَنَّى تُؤْفَکُون‏» یعنی آن‌ها اعتراف داشتند که خالق کل خداست، حتی خود ربّ النوع‌ها را خدا آفریده امّا قائل بودند به ربّ النوع‌هایی که این‌ها مدیران عالم هستند، و به طور مشارکت در کنار خدا قرار دارند، عالم را با او با همدیگر اداره می‌کنند. در یونان می‌گویند 12 ربّ النوع را می‌شناختند و می‌گفتند بر فراز قلّه‌ی آلپ قرار دارند، در کلده که پایتخت آشور بود ماه و خورشید را ربّ النوع می‌شناختند و یک ربّ الاربابی را هم می‌پرستیدند، همه‌ی این‌ها بوده، این تفکّر قطعاً تفکری است خارج از حوزه‌ی توحید و شرک است که قرآن وقتی می‌گوید مشرکین همین‌ها را می‌گوید، مشرکین خدا را قبول داشتند، خالقیّت او را هم قبول داشتند، این بت‌ها را مظاهر ربّ النوع‌ها می‌دانستند و ربّ النوع‌ها را شریک با خدا. ما در تفکّر قرآنی برای خدا کارگزار و مجریان فرامین او قائل هستیم، می‌گوییم روح القُدُس فرامین الهی را دریافت می‌کند، فرمانروای فرشتگان است، این فرامین را به آن‌ها ابلاغ می‌کند و آن‌ها می‌آیند فرامین خدا را در زمین به اجرا می‌گذارند و امور را اجرا می‌کنند و برمی‌گردند، این تفکّر عین توحید است، خداوند همه‌ی کارها را مباشرتاً انجام نمی‌دهد، در بعضی روایات داریم «أَبَى اللَّهُ أَنْ یُجْرِیَ الْأُمُورِ إِلَّا بِأَسْبَابِهَا» خداوند هر کاری را که می‌خواهد انجام دهد از طریق اسباب آن است، پس تفاوت بین تفکّر توحیدی و تفکّر شرک در ربوبیّت است، آن‌ها قائل به ربّ النوع هستند و شریک برای خدا، این‌ها از دین خارج هستند، ما در تفکّر توحیدی و قرآنی قائل به کارگزار و مجریان تحت فرمان خدا هستیم، ملائکه رسل خدا هستند او این‌ها را می‌فرستد کاری انجام دهند، ابزار و عوامل طبیعت این‌ها مأموران اجرای فرامین و آنچه که مورد توجّه خدا است می‌باشند، خوب این تفکّر شرک بسیار فراگیر بود، قرآن کریم به شدّت روی این زمینه کار می‌کند و مرتباً می‌گویند خداست که ربّ العالمین است و نه دیگری.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

براى پى بردن به عمق و عظمت الحمد لله رب العالمین لازم است ، به تفاوت ((حمد)) و ((مدح )) و ((شکر)) و نتایج آن توجه شود:

((حمد)) در لغت عرب به معنى ستایش کردن در برابر کار یا صفت نیک اختیارى است ، یعنى هنگامى که کسى آگاهانه کار خوبى انجام دهد، و یا صفتى را براى خود برگزیند که سرچشمه اعمال نیک اختیارى است ، ما او را حمد و ستایش مى گوئیم .

ولى ((مدح )) به معنى هر گونه ستایش است ، خواه در برابر یک امر اختیارى باشد یا غیر اختیارى ، فى المثل تعریفى را که از یک گوهر گرانبها مى کنیم ، عرب آن را مدح مى نامد، و به تعبیر دیگر مفهوم مدح ، عام است در حالى که مفهوم حمد خاص مى باشد.

ولى مفهوم ((شکر)) از همه اینها محدودتر است ، تنها در برابر نعمتهائى شکر و سپاس مى گوئیم که از دیگرى با میل و اراده او به ما رسیده است .
و اگر به این نکته توجه کنیم که الف و لام ((الحمد)) به اصطلاح الف و لام جنس است و در اینجا معنى عمومیت را مى بخشد، چنین نتیجه مى گیریم که هر گونه حمد و ستایش مخصوص خداوندى است که پروردگار جهانیان است .

حتى هر انسانى که سرچشمه خیر و برکتى است ، و هر پیامبر و رهبر الهى که نور هدایت در دلها مى پاشد، هر معلمى که تعلیم مى دهد، هر شخص سخاوتمندى که بخشش مى کند، و هر طبیبى که مرهمى بر زخم جانکاهى مى نهد ستایش آنها از ستایش خدا سرچشمه مى گیرد، چرا که همه این مواهب در اصل از ناحیه ذات پاک او است ، و یا به تعبیر دیگر حمد اینها، حمد خدا، و ستایش اینها ستایشى براى او است . و نیز اگر خورشید نورافشانى مى کند، ابرها باران مى بارند، و زمین برکاتش را به ما تحویل مى دهد، اینها نیز همه از ناحیه او است ، بنابر این تمام حمدها به او بر مى گردد.

و به تعبیر دیگر


جمله الحمدلله رب العالمین ، اشاره اى است هم به توحید ذات و هم صفات و هم افعال


[ نظرات / امتیازها ]

"عالمین" جمع مذکّر سالم از "عالَم" هست و مَجاز کل به جزء مکانیه هم می توان در نظر گرفت و به جای "جهانها" ، آنرا "جهانیان" ترجمه کرد [ نظرات / امتیازها ]